Ο Ερμής και ο Ουρανός ενώνονται, καθώς ανατέλλει η Πανσέληνος, και οι λέξεις "απελευθέρωση" και "φώτιση" εμφανίζονται στην ουράνια γραφή.
Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Τι θα μπορούσαν ενδεχομένως να σημαίνουν όταν θα εξαφανιστούν και αυτοί στην ατελείωτη ποδηλασία των πλανητών. Αυτή η σύνοδος θα περάσει, αυτή η πανσέληνος θα εξασθενίσει και η ζωή θα συνεχίσει την άμπωτη και τη ροή της. Ο ουρανός θα συνεχίσει να περιστρέφεται. Τι να κάνουμε λοιπόν για την «απελευθέρωση» ή τη «διαφώτιση» ή ακόμα και την «ατομίκευση», όταν όλα είναι σε ροή;
Σκεφτείτε για λίγο τον τρόπο με τον οποίο διατηρούνται τυπικά οι έννοιες της απελευθέρωσης και του διαφωτισμού. Η αιώνια φιλοσοφία μάς λέει ότι ζούμε σε μια κατάσταση ψευδαίσθησης ή άγνοιας, δεμένοι στις ιστορίες μας, ταυτισμένοι με την υλικότητά μας και λαχταρώντας για πράγματα που τελικά θα μας αφήσουν ξανά. Μέσα σε αυτήν την πολύ οικεία και αρκετά παγκόσμια πνευματική ιστορία, είναι εύκολο για την έννοια της απελευθέρωσης, της εξατομίκευσης ή της φώτισης να ντυθεί στα ρούχα του ήρωα. Ο ήρωας είναι ένα εύχρηστο αρχέτυπο για να προβάλλουμε την επιθυμία μας για απελευθέρωση. Ο ήρωας κάνει τον διαλογισμό του κάθε μέρα, χωρίς αποτυχία, είναι ασυμβίβαστα ειλικρινής, το μάτι σε κοιτάζει πίσω στον Θεό, μπορεί να κάνει τέλεια κάθε στάση της γιόγκα και δεν θα σταματήσει μέχρι να ξεπεράσει κάθε τελευταίο κάρμα, κρατώντας τον αλυσοδεμένο στον κύκλο του θανάτου και της αναγέννησης . Σε αυτόν τον ήρωα βλέπουμε τον μυώδη Χριστό να μεταφέρει τον σταυρό του στον Γολγοθά. Βλέπουμε τον Βούδα ως έναν ακίνητο βράχο κάτω από το δέντρο. Βλέπουμε το πέρασμα μετά το πέρασμα, σαν κεραυνός που καίει δεσμά και αλυσίδες. Και αυτές οι ηρωικές εικόνες έχουν τις ρίζες τους στην ιδέα ότι το μέλλον μπορεί και πρέπει να είναι διαφορετικό από το παρελθόν…πρέπει… τελικά, με την πάντα παρούσα αναμονή, επιμέλεια και σταθερότητα…από την προθυμία να ανοίξει σαν αιώνιο λουλούδι από την τελειοποίηση Η δύναμη του Θεού του κηπουρού, του οποίου το πραγματικό μέλλον είναι έτοιμο για μας σαν μια τέλεια νύφη ή γαμπρός, ένας βωμός καλυμμένος με τριαντάφυλλα που δεν πεθαίνουν ποτέ.
Αλλά τι θα συμβεί αν αυτή η έννοια της φώτισης και της απελευθέρωσης είναι κρυφά ριζωμένη στις ίδιες φιλοδοξίες και επιθυμίες του ίδιου ηλικιωμένου ανθρώπου που του αρέσουν οι ντόνατς και η κερασόπιτα και που επιθυμεί το τέλειο σώμα ή καλύτερος μισθός ή ένας εραστής που είναι αληθινά και αυθεντικά τόσο πνευματικός όσο εμείς;
Πώς αλλάζει η αντίληψή μας για την απελευθέρωση όταν βλέπουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ως ταυτόχρονα, ολοκληρωμένα και στατικά; Είναι φυσικά εύκολο να δούμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ως έναν ατελείωτο κύκλο σκαμπανεβάσεων που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται με βάση αδαείς επιλογές που συνεχίζουμε να κάνουμε που απαιτούν την επανάληψή του, αλλά τι γίνεται αν δεν είναι ακριβώς η ώρα ή πώς δουλεύει? Κι αν αυτή η άποψη της επιλογής και της ελεύθερης βούλησης είναι επίσης μια ψευδαίσθηση; Τι θα συμβεί αν αυτή η άποψη του χρόνου είναι αναχρονιστική…μια έννοια ήδη πέρα από την ημερομηνία λήξης της αμέσως μόλις γίνει επίκλησή της;
Μερικές φορές φαντάζομαι ότι όλος ο χρόνος είναι συνπαρών. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ταυτόχρονα. Όσο περίεργο και δύσκολο μπορεί να είναι για το μυαλό να το φανταστεί αυτό, προσπαθώ. Και έχω δει αναλαμπές αυτού του ταυτόχρονου και έχω διαπιστώσει ότι είναι άμεσα απελευθερωτική.
Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι παλεύετε στο παρόν με ένα μοτίβο θυμού, ή υπερφαγίας, ή λύπης ή έλλειψης κινήτρων. Η άποψη του πνευματικού ήρωα της φώτισης θα μας έλεγε ότι το βιώνουμε αυτό λόγω της αδυναμίας να επιλέξουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που επιλέξαμε στο παρελθόν, δημιουργώντας ουσιαστικά το ίδιο «μέλλον» ξανά και ξανά. Αυτή η άποψη μας αναγκάζει να φανταστούμε πολλά σύμπαντα στα οποία θα μπορούσατε να είστε κάτι ή κάποιος άλλος από αυτό που είστε, αν μπορούσατε μόνο να αλλάξετε αυτά τα μοτίβα. Μας στοιχειώνουν, λοιπόν, ο καλύτερος δυνατός εαυτός μας και ο χειρότερος δυνατός εαυτός μας, συνεχώς, ανελέητα, που μας έρχονται σαν πύραυλοι της αποτυχίας και της επιτυχίας…με τα πάντα να επιβαίνουν πάνω μας. Φυσικά από αυτή την άποψη, καλύτερα να μπείτε στο καταραμένο χαλάκι σας γιόγκα, τώρα!
Αλλά τι θα γινόταν αν αντί να καταλάβουμε την τρέχουσα κατάσταση του πόνου μας, είτε είναι η υπερκατανάλωση τροφής είτε ο θυμός ή οτιδήποτε άλλο, καθώς προκλήθηκαν και ενισχύονταν από τις επιλογές μας, είχαμε την αντίθετη άποψη και φανταζόμασταν αυτά τα μοτίβα ως κάτι που μας επιλέγει, ή ως κάτι που περνά από μέσα μας, ή ίσως κάποιος συνδυασμός και των δύο;
Περίεργα, αυτή η ανάποδη προοπτική δημιουργεί ταυτόχρονη οικειότητα ή ψυχή και απελευθέρωση. Το μοτίβο μας γνωρίζει στενά, βαθιά, τη στιγμή που το γνωρίζουμε ως ξεχωριστό από τον εαυτό μας. Το ότι αυτή είναι η φύση της σχέσης μεταξύ μας και όλων των εμπειριών φέρνει μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και θέτει το ερώτημα:«Τι άλλη επιλογή υπάρχει; Τι άλλο μέλλον ή παρελθόν υπάρχει;»
Ο Χριστός ή ο «απελευθερωτής», γίνεται έτσι μια εντελώς διαφορετική φιγούρα. Είναι τώρα επίσης ο αποστάτης που πρέπει να απορρίψει πλήρως τον Θεό ενώ είναι αλυσοδεμένος στον δικό του ηρωικό και μυώδη σταυρό. Πρέπει να πέσει κάτω από το βάρος των προσπαθειών του για δόξα, να απαρνηθεί τον Θεό επειδή έκανε αδύνατο το έργο του και μετά να πει τις λέξεις «είναι ολοκληρωμένο», σαν ένα σενάριο γεμάτο ζεν που επιστρέφει στον εαυτό του με ψιθυριστά νήματα. Αφού ειπωθούν και γίνουν, μαθαίνει ότι δεν διάλεξε τον σταυρό, δεν διάλεξε τα λάθη του, δεν μπορεί να φέρει μόνος του την ευθύνη γιατί τον διάλεξε και ο σταυρός και τα λάθη του, τον διάλεξε και ο μόνος. Ο κόσμος είναι ζωντανός με ασύλληπτη οικειότητα, σπασμένος από τους δεσμούς του όχι από τις επιλογές του αλλά από την ίδια του τη φύση.
Τι σημαίνουν λοιπόν οι ουρανοί όταν αστράφτουν και σπάνε με αυτές τις ηλεκτρικές και δελεαστικές λέξεις, «Ερμής». "Ουρανός." "Απελευθέρωση." "Διαφώτιση." ?
Προσευχή:Βοηθήστε μας να δούμε τι μας επιλέγει, τι μας ανοίγει και βοήθησέ μας να γνωρίζουμε ότι μας αντέχει όσο το αντέχουμε μόνοι μας.