Ακολουθεί μια βαθύτερη ματιά σε μερικές από τις δυνάμεις που συμβολίζονται από τις τρέχουσες πλανητικές διαμορφώσεις και μερικές σκέψεις για το πώς θα μπορούσαμε να εργαστούμε με αυτό που υπάρχει εδώ:
* Με τον Δία ανάδρομο στον Ζυγό ως ισχυρό πλανητικό παίκτη αυτή τη στιγμή, είναι πιθανό να μας καλέσουν για προηγούμενες ενέργειες ή αλαζονεία. Εάν διαπιστώσετε ότι αντιμετωπίζετε αυθεντίες, νόμους, κώδικες, κανόνες ή οποιοδήποτε είδος πειθαρχικού/βασισμένου στην απόδοση ελέγχου, είναι σημαντικό να κοιτάξετε προς τα μέσα αμέσως τώρα. Η δικαιοσύνη δεν απαιτεί απαραίτητα να υποστούμε κυρώσεις…αλλά η Δικαιοσύνη απαιτεί να προσαρμόσουμε την εσωτερική μας στάση. Η δικαιοσύνη μας ζητά να μάθουμε κάτι. Η Δικαιοσύνη μας ζητά να σεβόμαστε τη δίκαιη διαδικασία. Η δικαιοσύνη μας ζητά να μάθουμε να είμαστε σε αρμονία με τον κοσμικό νόμο, την αλήθεια, την τάξη και τη σοφία. Και με τον Δία στον Ζυγό να κινείται προς τα πίσω, βρισκόμαστε σε μια εποχή αναθεώρησης. Το να καλέσετε τους οδηγούς σας και τους καλύτερους αγγέλους σας, να καλέσετε τις θεϊκές δυνάμεις να σας αξιολογήσουν με χάρη, αξιοπρέπεια και συμπόνια και να ανοίξετε την καρδιά σας στη διόρθωση, προχωρά πολύ αυτή τη στιγμή και προσκαλεί έλεος από όλα τα πρόσωπα της κρίσης.
/>
* Με τον Ουρανό στον Κριό, μαζί με τον Άρη, αναγκαζόμαστε επίσης να αφυπνίσουμε τις αισθήσεις, το μυαλό και το σώμα μας σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Αυτοί οι πλανήτες μαζί δρουν σαν χτυπήματα φωτιάς, κεραυνού και ηλεκτρικής ενέργειας που εκτοξεύονται από τα αιθέρια βασίλεια. Αυτοί οι πλανήτες τραντάζονται και κινούνται μέσα μας μέχρι να εμφανιστεί ένα καθαρό άνοιγμα. Επειδή αυτές οι ενέργειες βρίσκονται απέναντι από τον Δία στον Ζυγό, η διαδικασία της δικαιοσύνης αυτή τη στιγμή είναι γρήγορη, άμεση, τεταμένη και κομβική. Είναι μια απίστευτα σημαντική στιγμή για να ζητήσετε προστασία και να ζητήσετε υπομονή και διαύγεια. Οι εξωτερικές πλανητικές επιρροές μερικές φορές αισθάνονται απρόσωπες, ειδικά ο Ουρανός σε ένα βασικό ζώδιο όπως ο Κριός. Αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι το ακριβές φάρμακο που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Το θέμα είναι ότι αν δεν αναγνωρίζουμε τις παραπάνω ιδιότητες και παρασυρθούμε σε αυτές, είναι πολύ πιο δύσκολο να λάβουμε την καθοδήγησή τους. Εάν συγκλονιστούμε σε ένα μοτίβο δράσης και αντίδρασης, συνεχώς, σίγουρα θα μάθουμε και θα αναπτυχθούμε, αλλά η ανάπτυξη θα τείνει να συμβεί με τρόπο λιγότερο συνειδητό. Ό,τι είναι λιγότερο συνειδητό, τείνουμε να το βιώνουμε ως εξωτερικό προς εμάς, να συμβαίνει «σε εμάς», παρά μέσα και μέσω μας.
* Με τον Πλούτωνα επίσης στο μείγμα, η «αίσθηση της μοίρας» είναι αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας μας αυτή τη στιγμή. Τείνουμε να συζητάμε λανθασμένα μέσα μας, στο κεφάλι μας, για το πόση ελεύθερη βούληση έχουμε έναντι του πόσο το χέρι της μοίρας ελέγχει τα πάντα. Η προοπτική του Πλούτωνα, η προοπτική του κάτω κόσμου, μας καλεί να εξετάσουμε τα πάντα από το πλεονέκτημα της ψυχής, που είναι ο θάνατος. Όσο μένουμε προσηλωμένοι στην εικόνα της γέννησης, όσο συνδέουμε τη ζωή μας με τη γέννηση, τείνουμε να ζούμε οπισθοδρομικά και επομένως το μέλλον είναι συνεχώς κάτι που προσπαθούμε να πάρουμε πίσω μαζί μας στη μήτρα. Απαιτούμε το μέλλον να είναι εντελώς ανοιχτό, απροσδιόριστο και εξ ολοκλήρου εξαρτημένο από τις επιλογές ή τη δύναμη της θέλησής μας, σαν να ζούμε σε μια μόνιμη και πιθανή κατάσταση κύησης.
Αλλά ο θάνατος δεν είναι επιλογή. Ο θάνατος είναι ανάγκη. Όλα τα πράγματα πεθαίνουν. Και όταν ζούμε προς το νόημα της ψυχής, ζούμε προς το αναπόφευκτό της. Το ερώτημα μετατοπίζεται από το "τι θα δημιουργήσω με όλες αυτές τις ατελείωτες δυνατότητες;" στο "πώς θα επιλέξω να βιώσω όλα αυτά τα αναπόφευκτα;" Ο Πλούτωνας μας διδάσκει την αξία του να ζούμε τη ζωή μας με θέα το μέλλον που κινείται προς τον θάνατο και το ατελείωτο μυστήριο της ψυχής.
Η αποτυχία, η δυστυχία, το αναπόφευκτο, η παροδικότητα και ο πόνος, αυτοί δεν είναι φίλοι ενός ριζικά απροσδιόριστου μέλλοντος, ριζωμένου στην εικόνα της γέννησης. Αλλά και οι δύο προοπτικές είναι συν-παρούσες στη συνείδησή μας. Το θέμα δεν είναι ποιος έχει δίκιο, σημασία έχει το βασικό γεγονός ότι υπάρχουν και οι δύο στη συνείδηση. Σκέφτομαι για παράδειγμα την πρόσφατη ταινία, «The Arrival», που παίζει τα θέματα της πρόγνωσης και του θανάτου. Η ανάπτυξη της προ-γνωστικής ικανότητας είναι κάτι που έχει τις ρίζες της στη γέννηση. Ξεκινά με τις ανοιχτές δυνατότητες του μέλλοντος και τη γένεσή μας, τη μαντική ή τελετουργική αφετηρία θα μπορούσαμε να πούμε… αλλά καθώς μαθαίνουμε να βλέπουμε τα αναπόφευκτα του μέλλοντος, η συνείδησή μας στενεύει ή εστιάζει σε αυτό, σαν μια κλειδαρότρυπα, η οποία με τη σειρά του μας οδηγεί πίσω στο παρόν και μας θέτει ένα ερώτημα:πώς θα επιλέξετε να ζήσετε και να ζήσετε αυτό το αναπόφευκτο; Ένας κύκλος γυρίζει μόνος του. Ένα όραμα κλειδαρότρυπα για το μέλλον που είναι και το ίδιο το κλειδί. Και αυτός είναι ο λόγος που οι εξωγήινοι στην ταινία χρησιμοποίησαν μη γραμμικά σενάρια…προτάσεις που διαβάζονταν και από τις δύο άκρες προς το κέντρο ταυτόχρονα.
Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν κάποια μακρινή φιλοσοφία, αλλά αν καθίσετε αρκετά με όλα αυτά που συμβαίνουν, θα αναγνωρίσετε αυτόν μέσα σας που το έχει δει αυτό, το γνωρίζει και το έχει αισθανθεί ότι είναι αναπόφευκτα εκδηλώσεις σε όλη τη διάρκεια. Το ερώτημα που αντιμετωπίζουμε όλοι αυτή τη στιγμή, με την ειλικρίνεια αυτής της αναπόφευκτης στιγμής είναι, «πώς θα περπατήσω μέσα από αυτήν την κοιλάδα;» «Ποιες δυνάμεις και ποιες ιδιότητες συνείδησης θα καλέσω να περπατήσουν μαζί μου;»
Προσευχή:Η ράβδος και το προσωπικό σας, μας προστατεύουν και μας παρηγορούν.