Όσο έλειπα, έλαβα πάρα πολλά email που με ρωτούσαν αν έχει αλλάξει ο ζωδιακός κύκλος ή τα ζώδια είναι διαφορετικά ή ακόμα και αν υπάρχει 13ο ζώδιο. Όχι. Τίποτα δεν έχει αλλάξει επειδή ο ζωδιακός κύκλος που χρησιμοποιούμε δεν βασίζεται στην κίνηση των αστερισμών για μεγάλες χρονικές περιόδους. Το σημείο εκκίνησης του τροπικού ζωδιακού κύκλου, μηδέν Κριός, ευθυγραμμίζεται με την εαρινή ισημερία κάθε χρόνο, επομένως, παρόλο που η ισημερία κινείται σε σχέση με τους αστερισμούς, ο τροπικός ζωδιακός δεν κινείται σε σχέση με το σημείο εκκίνησης της εαρινής ισημερίας. Ξεκινά πάντα από την εαρινή ισημερία και για αυτόν τον λόγο ο τροπικός ζωδιακός αναφέρεται συχνά ως «σταθερός» ζωδιακός.

Μερικοί άνθρωποι με ρώτησαν επίσης για αυτό το λεγόμενο 13ο ζώδιο. Με ρώτησαν επίσης, «Γιατί επιλέχθηκε ούτως ή άλλως ο αριθμός δώδεκα;»

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνδυάσουν οι αστρολόγοι κοιτάζοντας πίσω σε μια ποικιλία από κείμενα πηγής και διαφορετικοί αστρολόγοι έχουν προτείνει διαφορετικά πράγματα. Εδώ είναι μερικά από τα καλύτερα αστρονομικά «γεγονότα» που πιθανώς οδήγησαν τους αρχαίους αστρολόγους στη συμβολική διαίρεση της εκλειπτικής σε 12, όχι 13, μέρη.

1. Ο μέσος συνοδικός κύκλος της Σελήνης (ο χρόνος που χρειάζεται για να περάσει η Σελήνη μέχρι το τέλος του ζωδιακού κύκλου πριν ξανασυνδεθεί με τον Ήλιο) είναι 29-30 ημέρες. Το γεγονός ότι ο Ήλιος ταξιδεύει περίπου 30 μοίρες, με άλλα λόγια, μέχρι να τον πιάσει ξανά η Σελήνη, κινούμενος με ρυθμό περίπου μίας μοίρας την ημέρα, μας δίνει τη μερίδα 30 μοιρών του κύκλου ως συμβολική διαίρεση που αντανακλά την σχέση μεταξύ των δύο φώτων. Υπάρχουν 12 μερίδες των 30 μοιρών, και ως εκ τούτου παίρνουμε δώδεκα μοναδικές μερίδες ή σημάδια. Αυτά τα δώδεκα ζώδια αναλύονται περαιτέρω σε ομάδες των τριών ζωδίων ανά εποχή, με την έναρξη κάθε νέας εποχής να συμπίπτει με ένα ζώδιο ισημερίας ή ηλιοστάσιου, τα λεγόμενα «καρδινάλια» ζώδια. Επομένως, η συμβολική εποχιακή διαίρεση του ζωδιακού κύκλου προκύπτει επίσης φυσιολογικά από την κατανομή του ζωδιακού κύκλου σε 12 ζώδια.

2. Υπάρχουν επίσης κατά μέσο όρο 12-13 φεγγάρια ανά ηλιακό έτος, οπότε καταλήγουμε σε δώδεκα μήνες (που προέρχεται από τη λέξη φεγγάρι) ανά ηλιακό έτος.

3. Αυτό εγείρει φυσικά το ερώτημα, «Αλλά τι γίνεται με αυτή την 13η πιθανή παρατήρηση; Αυτό δεν δείχνει προς ένα 13ο ζώδιο;» Στην πραγματικότητα, η 13η σελήνη είναι ίσως ήδη ένα ουσιαστικό συστατικό του αστρολογικού συμβολισμού της Σελήνης. Η Σελήνη γενικά περνά και από τα δώδεκα ζώδια, συν ένα, πριν ξανασυνδεθεί με τον Ήλιο. Και κατά το ηλιακό έτος υπάρχουν συχνά δώδεκα πλήρεις σελήνες, συν ένα. Αντί όμως αυτό το funky υπόλοιπο να είναι ένδειξη ενός 13ου ζωδίου, μπορεί να είναι η ακριβής αστρονομία που οδηγεί σε πολλά βασικά σεληνιακά αρχέτυπα. Για παράδειγμα, το εναπομείναν ζώδιο ή η σελήνη είναι το σύμβολο του παιδιού ή της αναδυόμενης ζωής που προέρχεται ή είναι το «υπόλοιπο» της ένωσης μεταξύ του Ήλιου και της Σελήνης. Η ιδέα του ατελούς υπολοίπου είναι επίσης ένα σύμβολο της σφαίρας της ύπαρξης και του θανάτου γενικά. Το ατελές υπόλοιπο είναι επίσης σύμβολο της τύχης ή της τύχης μας στη ζωή… εκείνο το μέρος των γεγονότων, των περιστάσεων, της τύχης ή της τύχης που απλώς μας πέφτει ή γεννιέται από τύχη και τυχαίο. Και φυσικά ο παραδοσιακός συμβολισμός της Σελήνης σχετίζεται ακριβώς με τον περιστροφικό τροχό της τύχης, τη γέννηση του παιδιού, την κύηση και τον υποσεληνιακό κόσμο της αλλαγής και των αναδυόμενων και εξαφανιζόμενων μορφών και περιστατικών γενικά. Έτσι, η όλη ιδέα ενός δέκατου τρίτου ζωδίου είναι κάπως αμβλεία όταν την δούμε από αυτή την οπτική γωνία… η αποκαλούμενη «εμπειρική» απαίτηση για ένα 13ο ζώδιο απλώς παραβλέπει τον άρρητο αστρολογικό συμβολισμό που σχετίζεται με το ατελές υπόλοιπο μεταξύ του Ήλιου και της Σελήνης.

Αυτό μας αφήνει με το ερώτημα – γιατί λοιπόν αυτή η ιστορία συνεχίζει να κυκλοφορεί; Συνέβη ξανά το 2010 και γενικά προέρχεται από την «επιστημονική» κοινότητα. Μένουμε με μερικές πιθανές απαντήσεις. Το ένα είναι ότι αυτό είναι στην πραγματικότητα μάλλον καλοήθη και ακίνδυνο… το αποτέλεσμα ενός ή δύο αστρονόμων που δεν παίρνουν την αστρολογία στα σοβαρά και προσπαθούν να φτιάξουν μια μοντέρνα ιστορία ιστολογίου… και στην πραγματικότητα, όπως ο απατεώνας ή ο ανόητος, αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να στρέψει περισσότερους ανθρώπους προς την αστρολογία . Από την άλλη πλευρά, αντικατοπτρίζει πόσο λίγα γνωρίζουν οι αστρονόμοι για την αστρολογία και την ιστορία της αστρολογίας. Οι αστρονόμοι εκτίθενται ως αδαείς ειδικά για την καταδίκη της αστρολογίας χωρίς καμία πραγματική γνώση ακόμη και της βασικής αστρονομίας της αστρολογίας. Το χειρότερο από όλα μπορεί να αντανακλά την επιθυμία της επιστημονικής κοινότητας να αντικαταστήσει, να σφετεριστεί ή να καταδικάσει τις πνευματικές δυνάμεις της φύσης και του ανθρώπινου πνεύματος γενικότερα. Υπό αυτή την έννοια, η ιστορία αντιπροσωπεύει μια περίεργη αντιστροφή ρόλων για τους αστρονόμους. Μια φορά κι έναν καιρό οι αστρονόμοι καταδιώκονταν από την εκκλησία που δεν είχαν πραγματική κατανόηση του τι έκαναν οι αστρονόμοι, πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης αστρολόγοι, αλλά τώρα οι αστρονόμοι καταδικάζουν τους αστρολόγους, σαν ένα δικό τους υψηλό καθολικό δικαστήριο, χωρίς καμία πραγματική γνώση της αστρολογίας ή ο τρόπος της αξιοποίησης της αστρονομίας.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, αυτή η ιστορία μας προσφέρει μια σημαντική ευκαιρία για ανάπτυξη. Η ίδια η ιστορία είναι οιωνός. Είναι μια εμφάνιση. Ένα ανερχόμενο αστέρι που επέστρεψε και πρέπει να το προσέξουμε ως αστρολόγοι. Ο ένας λόγος για τον οποίο οποιοσδήποτε επιστήμονας δεν θα έπαιρνε την αστρολογία στα σοβαρά είναι ότι δεν μπορεί να συναινέσει στην ιδέα ότι οι πλανήτες προκαλούν οτιδήποτε να συμβεί. Και μόλις αρχίσουμε να προσπαθούμε να ανταγωνιστούμε και να αποδείξουμε ότι η αστρολογία έχει αυτό το συγκεκριμένο είδος εμπειρικής/αιτιατικής δύναμης, θα χάσουμε. Αντίθετα, πρέπει να κάνουμε πράγματα όπως να συζητήσουμε γιατί η αστρονομική σχέση μεταξύ Ήλιου και Σελήνης οδηγεί στον συμβολισμό του αριθμού δώδεκα, όχι δεκατριών, και πρέπει να μιλήσουμε για το γιατί αυτό το περίεργο υπόλειμμα ως αστρονομική πραγματικότητα οδηγεί σε ορισμένα σύμβολα και ιδέες που σχηματίζουν τις θεωρητικές κατασκευές της αστρολογίας. Όλα αυτά μαζί μας απομακρύνουν από το βασίλειο της αιτιακής ή γραμμικής σκέψης και στο βασίλειο του συμβόλου, του μύθου και της μεταφοράς, τα οποία προκύπτουν αλλά δεν είναι ίδιες με τις φυσικά προβλέψιμες και αντικειμενικές κινήσεις των ουρανών. Η συμβολική σκέψη είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτού του είδους την επίθεση, με άλλα λόγια. Η συμβολική σκέψη δείχνει κυριολεκτικά πώς το αστρονομικό φαινόμενο είναι κάτι περισσότερο από φυσικό…τουλάχιστον σε εμάς τους αστρολόγους…και έτσι, αν η συζήτηση πρόκειται να συνεχιστεί, τότε οι αστρονόμοι θα πρέπει να μετατοπίσουν τους όρους της συζήτησης στη νομιμότητα του αστρονομικού συμβολισμού, και ειλικρινά Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο είναι προετοιμασμένοι οι περισσότεροι επιστήμονες γενικά, πόσο μάλλον οι αστρονόμοι που ξεκάθαρα δεν γνωρίζουν τίποτα για το τι επικρίνουν.
​
Μοιραστείτε το με άλλους εάν και όταν δείτε την ιστορία ενός νέου ζωδιακού ή/και ενός 13ου ζωδίου να κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!