Να θυμόμαστε ότι αρχέτυπα όπως ο Δίας και ο Κρόνος δεν υπάρχουν ούτε εκφράζονται στο κενό, θυμόμαστε την ιδέα ότι συχνά πολωνόμαστε από τη δυναμική μεταξύ αυτών των αρχέτυπων όταν σχετίζονται με τετράγωνα και αντιθέσεις Συγκεκριμένα, μπορεί να παρατηρήσουμε μερικά από τα ακόλουθα σημαντικά μοτίβα.
* Τα αρχέτυπα των πλουσίων και των φτωχών, ή των άπληστων και των άπορων, ή των πολύ και πολύ λίγων, ανταγωνίζονται αυτή τη στιγμή. Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι όπου υπάρχει το ένα, υπάρχει και το άλλο.
* Όπου υπάρχει κάποια επανάσταση που αντιλαμβάνεται τα πράγματα με όρους θεμελιώδεις πολώσεις που πρέπει να ανατραπούν ή να ανατραπούν με δύναμη στα κεφάλια τους, όπως το 99% και το 1%, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος ή το άρωμα του δόγματος.
* Όταν γίνονται επιθέσεις από τη μια βάση ανθρώπων στην άλλη, υπάρχει συχνά ανταλλαγή φθόνου και δυσαρέσκειας. Όταν οι πλούσιοι άνθρωποι βλέπουν τη μεσαία τάξη ως απειλή για τον πλούτο και τη δύναμή τους, δημιουργείται ένα άρρωστο είδος δυσαρέσκειας. Από την άλλη πλευρά, όταν οι φτωχοί ή οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης βλέπουν την ανώτερη τάξη ΜΟΝΟ όσον αφορά την απληστία ή τον πλούτο τους, εκεί βρίσκουμε φθόνο.
* Χρειάζεται να έχεις κάτι για να δώσεις κάτι, και χρειάζεται να δώσεις κάτι για να έχεις κάτι πραγματικά πολύτιμο… αυτό είναι ένα μάθημα που εκτείνεται πολύ πέρα από τα χρήματα, τη δύναμη ή τα προνόμια.
Τα
* Ο επαυξητικός χαρακτήρας είναι μια μορφή επανάστασης που συχνά στερείται πνεύματος που καθιστά ουσιαστικές οποιεσδήποτε σταδιακές αλλαγές, ενώ η ριζική πρόοδος του στιλ μπορεί να είναι πνευματώδης αλλά να μην έχει ενοποιητικά ή μακροχρόνια αποτελέσματα.
* Η αναφορά ή η έμφαση της αλληλοσυσχέτισης αυτών των αρχετύπων μπορεί να καταπνίξει την αναγκαιότητα της πόλωσης για χάρη της προόδου ή της ανάπτυξης. Η μη αναφορά τους μπορεί να αυξήσει την αφελή πόλωση που μόνο βαθαίνει τις προϋπάρχουσες συνθήκες πόλωσης.
* Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπέρνι Σάντερς είναι το ίδιο. Ο Τεντ Κρουζ και η Χίλαρι Κλίντον είναι το ίδιο. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι είναι το ίδιο. Οχι!! Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει καθόλου. Αυτό είναι ηττοπάθεια.
* Το δημοκρατικό κόμμα χρειάζεται επανάσταση. Όχι. Πρέπει να καταργήσουμε τα πάρτι όλοι μαζί. Θέστε ως τρίτος υποψήφιος.
* Το σύστημα του κόμματος είναι στημένο, οπότε ας το αναλάβουμε ώστε να είναι υπέρ μας. Ποιανού χάρη. Η εύνοια του λαού! Ποιοι είναι οι άνθρωποι? Όλοι εκτός από το κατεστημένο, ή όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας. Για ποιο κόμμα μιλάμε εδώ, Δημοκρατικό ή Ρεπουμπλικανό; Και τα δυο! Με τιποτα. Αυτό που συμβαίνει στην πλευρά των Ρεπουμπλικανών είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στην πλευρά των Δημοκρατικών. Όχι, όχι δεν είναι!
Είμαι σκόπιμα δραματικός και δηλώνω ή απλοποιώ υπερβολικά αυτές τις αρχετυπικές δυναμικές, ώστε να μπορούμε να τις δούμε να παίζουν πιο καθαρά. Το ερώτημα από εδώ γίνεται:"Τι κάνουμε λοιπόν για κάτι από όλα αυτά;" Και υποθέτω ότι η απάντηση έγκειται στο αν πιστεύετε ή όχι ότι «εμείς» κάνουμε κάτι εξαρχής. Είναι δυνατόν να ζούμε απλώς από αρχετυπικές δυνάμεις; Είναι δυνατόν αυτές οι δυναμικές να είναι απλώς ανθρώπινες καρικατούρες των ρευμάτων του Τάο; Ή μήπως είναι αποστολή μας να βρούμε κάποια σύνθεση...για κάποιο «τρίτο» να αναδυθεί με τον τρόπο του Γιουνγκ από τις πυρκαγιές αυτών των πολικοτήτων; Σίγουρα δεν έχω την απάντηση, αλλά η πίστη μου μού λέει να ζήσω αυτές τις ερωτήσεις αντί να αποσυρθώ από αυτές. Η πίστη μου μου λέει να προσέχω να μην παρασυρθώ από αυτές τις δυναμικές…να παραμείνω στοχαστικός, διορατικός, αφοσιωμένος, ταπεινός και γενναιόδωρος.
Μερικές φορές, όταν κατακλύζομαι από όλα αυτά στο προσωπικό μου επίπεδο (απλώς για να αποκαλύψω πού είμαι προσωπικά με όλα αυτά – να προσποιούμαι ότι δεν συμμετέχω να είσαι ανειλικρινής) Σμικρύνω και σκέφτομαι το γεγονός ότι κάποια μέρα ο Ήλιος μας θα πεθάνει. Τι σημασία έχει λοιπόν τίποτα από όλα αυτά; Άλλες φορές, όταν νιώθω αποδεσμευμένος, αναισθητοποιημένος από την πραγματικότητα του πόνου και την ανάγκη για αλλαγή στον εαυτό μου ή στον κόσμο, σαν να έχω γίνει μια μαύρη τρύπα, τότε φτιάχνω μια λίστα με πράγματα που μπορώ να κάνω, με βάση τον πραγματικό βορρά του η πυξίδα της καρδιάς μου, και άφησα το ίδιο όραμα του Ήλιου, που τώρα είναι πλήρως ζωντανό το μεσημέρι, να με εκτοξεύσει σε κάποιου είδους δράση ή εποικοδομητική απάντηση.
Μερικές φορές βλέπω αυτό το πολύ κοινό, πολύ ανθρώπινο, πέρα δώθε μεταξύ ιδεαλισμού και ρεαλισμού, μοιρολατρίας και ριζοσπαστικής ελεύθερης βούλησης, ως εικόνα της πνευματικής μεσαίας τάξης. Και μέσα στον δικό μου θυμό, τη δική μου απογοήτευση, βλέπω πολύ δυνατές μορφές πνευματικού ή πολιτικού ιδεαλισμού που ευνοούν τη μια πλευρά έναντι της άλλης ως ένα είδος 1% του δικού της… μια ελίτ τάξη νέων γεγονότων που στέκονται στη σκηνή με τηλεβόα ενώ χρεοκοπούσε την πνευματική μεσαία τάξη. Αν είμαι ειλικρινής, τότε ζηλεύω τη δύναμη των ακραίων πεποιθήσεων, την απόλυτη εμπιστοσύνη της θέσης ή της φωνής. Προσωπικά δεν είμαι ποτέ ΤΟΣΟ σίγουρη για τίποτα…και είναι δελεαστικό να σκεφτώ ότι αυτό που θα δώσει στη ζωή μου το βαθύτερο νόημα της είναι οι βεβαιότητες που δεν έχω ακόμα αρκετά καλά. Φυσικά, θα ήταν εξίσου δελεαστικό να σκεφτώ ότι το βαθύτερο νόημά μου βρίσκεται στην αβεβαιότητα μου… αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι καν τόσο σίγουρος για τις αβεβαιότητες μου. Έτσι, θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να συνεχίσω απλώς να ζω με τον τρόπο που είμαι… καχύποπτος για τα άκρα… τα οποία ξεκινούν για μένα από τον τόνο των φωνών που ακούω και βλέπω γύρω μου.
Τα λέω όλα αυτά όχι για να προτείνω στους άλλους να είναι το ίδιο με εμένα, αλλά για να παραδεχτώ ανοιχτά πού βρίσκομαι ως άτομο που επίσης ζει από αυτές τις αρχετυπικές δυνάμεις… ή ως κάποιος που έχει κάποια συμμετοχή μαζί τους.
Προσευχή:Ποιο ιερό τρίτο θα προκύψει από την ένταση αυτών των πολικοτήτων; Ας ζήσουμε για να δούμε τη μέρα, παρόν τώρα, παρόν τότε, παρόν για πάντα.