Ας δούμε ξανά σήμερα τη σύνοδο Ήλιου/Ποσειδώνα.
Σήμερα το πρωί επισκεπτόμουν ξανά το βιβλίο του Ιώβ και μερικά αποσπάσματα ξεχώρισαν ως ιδιαίτερα σχετικά, δεδομένης τόσο της σύνδεσης Ήλιου/Ποσειδώνα όσο και της τεράστιας καταχνιάς και καταστροφής που έχω δει σχετικά με τις προεδρικές εκλογές στη ροή μου στο facebook (κυρίως γύρω από τον Ντόναλντ Τραμπ). Η πιο επαναλαμβανόμενη δήλωση που διαβάζω είναι κάπως έτσι:«Επιτέλους θα πάρουμε αυτό που μας έρχεται αν εκλέξουμε τον Τραμπ, ή το ένα και το άλλο, ως πρόεδρο».
Τυχαία σήμερα το πρωί βρέθηκα στη μέση της συζήτησης στο βιβλίο του Ιώβ όπου οι φίλοι του Ιώβ προσπαθούν να τον πείσουν ότι ο λόγος που έχει βιώσει τόση δυστυχία είναι εξαιτίας του προσωπικές αμαρτίες. Ουσιαστικά του λένε ότι δεν είναι αρκετά καθαρός πνευματικά και ότι τιμωρείται από τον Θεό για τις αμαρτίες του. Ο Ιώβ επιπλήττει τους φίλους του και προτείνει ότι, αν εξεταζόντουσαν, ο Θεός δεν θα έβρισκε λιγότερα λάθη, και ωστόσο δεν έχασαν αυτό που έχασε ο Ιώβ.
Ένα από τα βαθύτερα μαθήματα του βιβλίου του Ιώβ σχετίζεται επομένως με το ότι δεν γνωρίζουμε τα ακριβή αίτια των συμφορών μας. Πόσο λιγότερο μπορούμε να τους γνωρίσουμε κοινωνικά όταν τόσο συχνά μας προβληματίζει η παρουσία τους προσωπικά; Δεν είναι ξεκάθαρο ότι οι ανήθικοι και εγωιστές άνθρωποι συχνά ανταμείβονται πολύ σε αυτόν τον κόσμο, ενώ οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν; Λοιπόν, πόσο αξίζει πραγματικά η λέξη "αξίζει";
Και ούτως ή άλλως, η λέξη αξίζουν στην πραγματικότητα σημαίνει κάτι σαν "να υπηρετώ πλήρως" ή "να δικαιούμαι λόγω καλής υπηρεσίας". Είτε έτσι είτε αλλιώς, η υπηρεσία βρίσκεται στο επίκεντρο της λέξης «αξίζουν» και η ίδια η υπηρεσία σημαίνει «εργάζομαι», καθώς και «εορτασμός δημόσιας λατρείας», «τιμή τιμή» και «μια βοηθητική πράξη». Η λέξη υπηρεσία συνδέεται επίσης πιο δυσοίωνα με τη δουλεία και τη δουλεία.
Η σύνοδος Ήλιου/Ποσειδώνα φέρνει στο μυαλό θέματα μαρτυρίου, υπηρέτες που υποφέρουν, θύματα, λυτρωτές, ενοχές και ενοχές.
Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε υπόψη μας τα ακόλουθα θέματα:
* Κάνοντας κάποιον λυτρωτή ή σωτήρα
* Κατηγορώντας τις απώλειες ή την ατυχία μας σε κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας
* Νομίζοντας ότι η ταλαιπωρία ή η υπηρεσία μας δίνει δικαίωμα μας σε κάτι
* Νομίζοντας ότι τα ελαττώματα ή τα ελαττώματα ενός ατόμου τον κάνουν να μην αξίζει ή προκαλεί τιμωρίες ή άσχημα αποτελέσματα
* Η σκέψη ότι η αυτοδιόρθωση ή οι βελτιωμένες συμπεριφορές μας δίνουν το δικαίωμα σε κάτι σε αντάλλαγμα
* Σκεφτόμαστε ότι θρησκευτικά ή η πνευματική αφοσίωση είναι πραγματική μόνο εάν γίνεται χωρίς παράπονα, αποτυχίες ή αγωνίες
Όλα αυτά τα θέματα μπορεί να αντικατοπτρίζουν τον προσωπικό αγώνα που έχουμε, ως άνθρωποι, για να κατανοήσουμε την απεραντοσύνη του Σύμπαντος και την ασημαντότητά μας μέσα σε αυτό. Φτιάχνουμε ιστορίες που δοξάζουν ή δικαιολογούν τις πράξεις μας, την τύχη και την ατυχία μας, και όμως όλα αυτά είναι αυταπάτες στο βαθμό που όλα τα πράγματα είναι αυτοσκοποί, όπως κύματα και ακτίνες φωτός, που αναδύονται και ταυτόχρονα εξαφανίζονται στο αστραφτερό κοσμικό ωκεανός.
Και όμως..παραμένει ένα μεγάλο παράδοξο. Γιατί όταν η ζωή μας μοιάζει με αυτήν την ασημαντότητα, σαν συνεχιζόμενος λειτουργικός χορός, όλα ξεχειλίζουν από νόημα, από χάρη, από ομορφιά και από μια αλήθεια που ξεπερνά το ατελείωτο γέμισμα ή άδειασμα, το άξιο ή το άξιο. Και για μένα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο της λέξης «υπηρεσία». Το να συνδυάσουμε τη ζωή μας με αυτό το παράδοξο είναι μια πράξη υπηρεσίας, εφόσον είμαστε πιο ικανοί να βοηθήσουμε εκείνους που είναι προσηλωμένοι στον τροχό του άξιου και του άξιου. Δεν υπάρχει «σας το είπα», ή «μόλις φτάσουμε», απλώς το ίδιο φροντίζοντας το έργο και την απελευθέρωση του αξίζουν.
Σε αυτό είμαστε ειρωνικά δεμένοι, αλυσοδεμένοι από την αγάπη στην πράξη της απελευθέρωσης. Και είναι εντάξει για εμάς να χαιρόμαστε με αυτό ή να υποστούμε το βάρος του, και μερικές φορές και τα δύο ταυτόχρονα. Είμαστε άνθρωποι και το μυαλό και το σώμα μας θα φύγουν από τη ζωή, όπως σίγουρα δεν είμαστε υπεύθυνοι για το πέρασμα του χρόνου, για την αρχή ή το τέλος του.
Έτσι, όταν πρόκειται για την πολιτική φυλή, και για πολλές άλλες καταστροφές που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή, αυτά είναι τα πράγματα που μου υπενθύμισαν στην προσευχή, ώστε να κάνω Μην παρασυρθείτε στην οργή και τις κατάρες του άξιου και του μη άξιου.
Στο τέλος του βιβλίου του Ιώβ, αφού ο Ιώβ έμεινε πιστός στον Θεό παρόλο που δεν ήξερε γιατί έχουν συμβεί τόσα πολλά άσχημα πράγματα και επίσης δεν έπεσε στο εγώ παγίδα της ανάληψης της απόλυτης ευθύνης για όλα τα οδυνηρά πράγματα που έχουν συμβεί (σαν αποτέλεσμα των αμαρτιών του), ο Θεός συγκρίνει τον εαυτό του με ένα γιγάντιο θαλάσσιο τέρας και χρησιμοποιεί τις εικόνες της τεράστιας ωκεάνιας δύναμης για να βάλει στο πλαίσιο όλους τους ισχυρισμούς για το τι εμείς « αξίζουν."
Προσευχή:
"Κοίτα το μεγαθήριο… που έφτιαξα μαζί σου…
κάτω από τα φυτά λωτού βρίσκεται κρυμμένος ανάμεσα στα καλάμια στο έλος.
Οι λωτούς να τον κρύψουν στη σκιά τους. οι λεύκες δίπλα στο ρέμα τον περιβάλλουν. Όταν το ποτάμι μαίνεται, δεν ανησυχεί. είναι ασφαλής, μολονότι ο Ιορδάνης θα πρέπει να υπερχειλίσει το στόμα του. Μπορείτε να βάλετε ένα κορδόνι στη μύτη του ή να τρυπήσετε το σαγόνι του με ένα γάντζο; Θα συνεχίσει να σε εκλιπαρεί για έλεος; Θα σου μιλήσει με ήπια λόγια; Θα κάνει συμφωνία μαζί σου να τον πάρεις ισόβια δούλο σου; Μπορείς να του γεμίσεις το κεφάλι με καμάκια ή ψαρολόγια; Αν βάλεις ένα χέρι πάνω του, θα θυμηθείς τον αγώνα και δεν θα τον ξανακάνεις ποτέ! Κάθε ελπίδα να τον υποτάξουμε είναι ψεύτικη. και μόνο η θέα του είναι συντριπτική. Κανείς δεν είναι αρκετά άγριος για να τον ξεσηκώσει. Ποιος λοιπόν μπορεί να σταθεί απέναντί μου; Ποιος έχει αξίωση εναντίον μου ότι πρέπει να πληρώσω; …Τίποτα στη γη δεν είναι ίσο με αυτόν – ένα πλάσμα χωρίς φόβο. Κοιτάζει όλα αυτά που είναι υπεροπτικά. είναι βασιλιάς όλων των υπερήφανων."
Εργασία:41