Το 2010 διάβασα ολόκληρη τη Βίβλο, από εξώφυλλο, σε διάστημα 6 μηνών. Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σπουδές που είχα ποτέ, επειδή έπινα ταυτόχρονα σε τελετές ayahuasca πολλές φορές κάθε μήνα και μελετούσα αστρολογία, κάτι που παρείχε ένα απίστευτο οραματικό σκηνικό για προβληματισμό. Μεταξύ πολλών άλλων συνειδητοποιήσεων που είχα εκείνη την περίοδο για το παλιό καλό βιβλίο, μια από τις πιο σημαντικές που είχα ήταν σχετικά με την έννοια της «κυβέρνησης». Το θυμήθηκα χθες το βράδυ, ενώ η γυναίκα μου έτρωγε προσεκτικά δείπνο με το μωρό δεμένο στο στήθος της. Ανέφερε ένα απόσπασμα που της άρεσε:«Αν δεν αντέχεις κάτι, θα πέσεις σε οτιδήποτε». Θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο των Ρωμαίων, όπου ο Παύλος λέει:«Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τους υπηρέτες κάποιου άλλου; Στον δικό του αφέντη στέκεται ή πέφτει. Και θα σταθεί, γιατί ο Κύριος μπορεί να τον κάνει να σταθεί. Ένας άνθρωπος θεωρεί μια μέρα πιο ιερή από μια άλλη. ένας άλλος άντρας θεωρεί κάθε μέρα ίδια. Ο καθένας πρέπει να είναι απόλυτα πεπεισμένος στο μυαλό του. Αυτός που θεωρεί μια μέρα ξεχωριστή, το κάνει στον Κύριο…. Γιατί κανένας από εμάς δεν ζει μόνο για τον εαυτό του και κανένας από εμάς δεν πεθαίνει μόνο για τον εαυτό του."
Στην αστρολογία μιλάμε πολύ για «κυβερνήτες» και πολύ συχνά χάνουμε την πνευματική επίπτωση αυτής της σημαντικής λέξης. Ως ανθρώπινα όντα «κυβερνόμαστε» από μια τεράστια ποικιλία καθηκόντων, κανόνων, ευθυνών, επιθυμιών και χτισμένοι σε περιορισμούς (γενετική, πολιτισμός, κοινωνικοοικονομική κατάσταση, φυλή, φύλο, φύλο, όρεξη, κ.λπ.). Πολλές από αυτές τις καθημερινές μορφές «κυβέρνησης» καταπνίγουν το πνεύμα και βλάπτουν τη ζωή της ψυχής. Όταν κοιτάμε έναν γενέθλιο χάρτη, βλέπουμε ακριβώς ποιες δυνάμεις υπηρετούμε και πότε και πού και με ποιον σκοπό ή αποτέλεσμα (μερικοί ενάρετοι άλλοι όχι τόσο ενάρετοι). Αλλά όλα αυτά είναι μόνο ποιητική περιγραφή από την πλευρά του αστρολόγου ή του ντόπιου, εφόσον δεν έχουμε καθορίσει για τον εαυτό μας, προσωπικά, ποιον μεγαλύτερο σκοπό ή κατεύθυνση εξυπηρετεί η ζωή μας.
Αν επιλέξουμε την αγάπη, την ειρήνη, την υπομονή, την καλοσύνη, τη φιλία, τη διαχείριση της γης και του σώματος, κ.λπ., τότε οποιαδήποτε και όλες οι πλανητικές δυνάμεις βρίσκουν έναν προεδρεύοντα κριτή ή μια ενωτική τάξη στο ουράνια συνέλευση. Μπορεί να υπολείπονται αυτά τα ιδανικά ξανά και ξανά, μπορεί να τα παραμορφώνουμε μέσω της αυτοδικαιοσύνης, να τα χρησιμοποιούμε ως όπλα ενάντια στους άλλους, αλλά αν γίνουν πραγματικά το πολικό μας αστέρι, αν βρουν αληθινό βορρά στην ψυχή μας, τότε με τον καιρό όλος ο πλανήτης Οι θεότητες κινούνται με μοναδικό σκοπό στη ζωή μας, και όταν απευθυνόμαστε σε αυτές μιλούν ως χρυσή χορωδία. Όπως λέει ο παλιός πνευματικός ύμνος, «Και ποιος θα φορέσει το χιτώνα και το έναστρο στέμμα; Καλέ Κύριε δείξε μου τον δρόμο.»
Καθώς η Σελήνη ανεβαίνει πάνω από την εκλειπτική σήμερα, ενώνοντας τον Δία στο κατώφλι, είναι μια καλή μέρα για να αξιολογήσουμε τι εξυπηρετούμε και πώς οδηγεί και καθοδηγεί κάθε τομέα της ζωής μας. Μια καλή ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι η εξής:ποιες λέξεις ξεχύνονται από τον πολικό αστέρα της ζωής μου; Καταγράψτε αυτές τις λέξεις. Στη συνέχεια, δείτε τις βασικές συνήθειες ή τις ρουτίνες της ημέρας σας. Ποιες από αυτές τις συνήθειες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιες τροποποιήσεις ώστε να εξυπηρετούν καλύτερα τα ιδανικά του αστέρα σας;
Στη συνέχεια, φανταστείτε κάθε μέρα, όποια όψη και αν κάνει η Σελήνη, όποια και αν είναι ο Πλούτωνας ή ο Κρόνος, κάθε πλανήτης σας εξυπηρετεί μόνο καθώς υπηρετείτε τον πραγματικό βορρά σας. Κάθε διέλευση μιλάει την ιερή γραφή του αληθινού βορρά σας. Δεν υπάρχει πλανήτης για να φοβάσαι, καμία διέλευση που να μην είναι πνευματικό κέρδος προς τη φλεγόμενη φλόγα αυτής της ελπίδας.
Μερικοί άνθρωποι είναι κατανοητό ότι διαφωνούν με την ιδέα ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε στη "βελτίωση". Μάλλον πρέπει να αποδεχόμαστε τη ζωή και τον εαυτό μας όπως είμαστε. Δεν νομίζω ότι η αποδοχή και η πνευματική φιλοδοξία αλληλοαποκλείονται. Στην πραγματικότητα τα βλέπω σαν κάτι σαν την εισπνοή και την εκπνοή του δικού μου πνευματικού βορρά. Αν είμαστε έτοιμοι να αγκαλιάσουμε το παράδοξο σε κάθε στροφή όταν στοχαζόμαστε το Σύμπαν, τότε δεν βλέπω αυτό το παράδοξο ως μεγαλύτερη έκταση από οποιοδήποτε άλλο.
Χθες το βράδυ χοροπηδούσα και χόρευα με την κόρη μου ενώ η γυναίκα μου δίδασκε με τους μαθητές της με βότανα. Όταν τελικά τελείωσε, μου είχε στραγγίσει. Είπα στη γυναίκα μου, «Νιώθω ότι με χρησιμοποιούν. Κυριολεκτικά κάνω τα πάντα και τα πάντα, αλλά αν σταματήσω για λίγα δευτερόλεπτα κλαίει. Είναι μια τέτοια θυσία και δεν υπάρχει καμία αίσθηση να είναι ευγνώμων ή να την αναγνωρίζει…απλά αυτή την πρωταρχική εγωιστική ειρήνη. Κι όμως δεν θα σταματήσω να το κάνω». Η γυναίκα μου χαμογέλασε συνειδητά, κοιτάζοντάς με ξαφνικά σαν μια κοσμική θεά, που απλώνεται σε ατελείωτα αστρικά πεδία, και την άκουσα να λέει:«Άκου αυτό που μόλις είπες, αγάπη μου. Ήταν όμορφο."
Και αυτό είναι που με κρατά αγκυροβολημένο στον δικό μου πνευματικό βορρά. Το γεγονός, η γνώση που αναβλύζει και μου θυμίζει, ότι ήταν εδώ, με καθοδηγούσε, με κρατούσε, έκανε οτιδήποτε και όλα και δεν σταμάτησε, πριν το αποφασίσω, πριν δεσμευτώ σε αυτό, πριν το αναγνωρίσω, πριν μπορούσε να σταθεί και να κινηθεί προς το μέρος του με ευγνωμοσύνη για τα πόδια που μου έδωσε.
Προσευχή:Ευλογημένη Σελήνη, ανατέλλει βόρεια, διασχίζοντας τον πλανήτη της πίστης και στο ζώδιο της ταπεινής υπηρεσίας και αφοσίωσης… σας ευχαριστώ για τα πόδια που περπατάτε, τα χέρια να κουνιέμαι, τα χείλη να πουν, η καρδιά να σε γνωρίζει.