Σήμερα το πρωί ξεπεράσαμε τα 19.000 $ στον ημερήσιο έρανο για το ωροσκόπιό μου για το 2016. Ευχαριστώ και τα 192 άτομα που συμμετείχαν για να υποστηρίξουν το γράψιμό μου το επόμενο έτος, και όλους τους υπόλοιπους από εσάς που κρατήσατε εμένα και το έργο μου στις προσευχές ή τις καλές σας σκέψεις. Μόλις απομένουν 13 ημέρες για να ολοκληρωθούν, όλα τα χρήματα που συγκεντρώνουμε από εδώ και πέρα πηγαίνουν για τη δημιουργία ενός κοινοτικού κήπου μέσω του στούντιο γιόγκα μας. Εάν δεν έχετε συνεισφέρει ακόμα και θέλετε να μας βοηθήσετε να χτίσουμε τον κήπο, τότε ρίξτε μια ματιά στις προσφορές ανταμοιβής μας και σκεφτείτε να αγοράσετε ένα βιβλίο για τον εαυτό σας ή για κάποιον που αγαπάτε. Προσφέρω επίσης πακέτα διδάκτρων με έκπτωση στα μαθήματα αστρολογίας του 2016. έχουν έκπτωση άνω του 50% έως ότου λήξει το kickstarter την 1η Ιανουαρίου. Μια εξαιρετική προσφορά είναι 2 σύντομες εξατομικευμένες εγγραφές γενέθλιων γραφημάτων για μια δωρεά μόλις 99 $. Αυτό είναι υπέροχο αν θέλετε να κάνετε δύο αναγνώσματα ως δώρα διακοπών! Βρείτε τον σύνδεσμο για δωρεά στην παρακάτω ενότητα σχολίων.
Σε άλλα νέα, ποιος ήξερε πόσο αβοήθητος νιώθετε όταν ακούτε το μωρό σας να κλαίει. Φυσικά, έχει κλάμα πολύ από τότε που έφτασε, αλλά χθες το βράδυ ήταν ίσως η πρώτη φορά που η Βιρτζίνια φαινόταν να κλαίει «ακριβώς επειδή». Δεν χρειάζεται τάισμα, δεν χρειάζεται αέρια ή ρέψιμο, δεν χρειάζεται αλλαγή, ούτε πολύ ζεστό ή κρύο, απλά… κλάμα. Η γυναίκα μου και εγώ μοιάζουμε με άστεγους απλωμένους σε αγκαλιές… Κοιμάμαι στο πάτωμα, η γυναίκα στον καναπέ, το σαλόνι μοιάζει με αλεπούλα και το μωρό μοιάζει με αλήτης με το γρατζουνισμένο πρόσωπο και το καπελάκι της. Μετά το μωρό ξυπνά και κλαίει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Δεν ξέρω πόσο καιρό αργότερα, επειδή ο χρόνος προφανώς δεν υπάρχει πια, είναι και πάλι καλά και όλη η σκηνή χαλαρώνει, σαν μια εκπνοή στο μέγεθος ενός δωματίου.
Καθώς ξαπλώνω εκεί μετά, σκέφτομαι μέσα μου:«Θα έκλαιγα κι εγώ αν ήταν οι πρώτες μου μέρες στον κόσμο, προερχόμενος από την άνετη μήτρα , και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για τον εαυτό μου». Και φυσικά έχω ακούσει αρκετούς ανθρώπους να λένε όλα αυτά τα πράγματα που ακούγεται σαν κάτι που απαγγέλλω στον εαυτό μου αντί για μια νέα σκέψη.
Αλλά τότε εμφανίζεται μια νέα σκέψη. «Δεν είναι στον έλεγχό μας», ακούγεται η σοφή μικρή φωνή στο κεφάλι μου. Στη συνέχεια μια σειρά από εικόνες. Πρώτα η γη κινείται γύρω από τον ήλιο, στρογγυλή, γλιστρώντας σαν κινητό πάνω από το κεφάλι του μωρού. Στη συνέχεια, το φεγγάρι γύρω από τη γη, ανεβαίνει και φθίνει, γλιστρά σαν κινητό πάνω από το κεφάλι του μωρού. Στη συνέχεια οι πλανήτες μπρος-πίσω στις κινήσεις τους προς τα εμπρός και προς τα πίσω, μπρος-πίσω. Και μετά βλέπω το σώμα της γυναίκας μου, από την αρχή μέχρι το τέλος, και μετά βλέπω το σώμα της απλά να σπρώχνει ένα μωρό έξω στον κόσμο, και μετά τα αστέρια να ανατέλλουν, να κορυφώνονται, να δύουν, να ανατέλλουν, να κορυφώνονται, να δύουν.
Τότε ακούω ξανά αυτή την απλή μικρή φωνή να λέει, «Η ελεύθερη βούληση είναι να εμπιστεύεσαι τα χέρια του σύμπαντος. Και είναι δύσκολο."
Έπειτα σκέφτομαι τις λέξεις "primum mobile", την παλιά λέξη για την καθημερινή ανατολή και δύση των πλανητών και των αστεριών...και ακούω το μικρό πρόβατο με το αιωρούμενο παιχνίδι της κόρης μου ακόμα να ζήσουμε στην κρεβατοκάμαρα που παίζει «κοιμήσου, πήγαινε για ύπνο μωρό μου», και σκέφτομαι το Σύμπαν σαν ένα κινητό πάνω από τα κεφάλια μας, τραγουδώντας το τραγούδι της ζωής, ένα τραγούδι που μπορείς να το εμπιστευτείς αν και συχνά είναι πολύ δύσκολο . Ξαφνικά νιώθω λίγο φόβο, και σκέφτομαι μέσα μου:«Μα δεν ζούμε σε ένα παιχνίδι που κουρδίζει, έτσι δεν είναι; Δεν ζούμε σε ένα μηχανικό σύμπαν που απλώς μας υπνωτίζει να κοιμηθούμε, σωστά;»
Μπορώ να δω την αλήτης κόρη μου να κοιμάται δίπλα μου, και σηκώνει το πρόσωπό της, ελαφρώς ταραγμένη από κάτι στα όνειρά της, σαν να έπεσε η σκέψη μου στους αιθέρες και να ξινίσει τους γευστικούς κάλυκες της. Μετά ακούω ξανά τη μικρή φωνή, «Η τάξη έχει να κάνει με το νόημα, όχι με τον μηχανισμό». Η φωνή επαναλαμβάνεται, «Νόημα, όχι μηχανισμός».
Νομίζω από μέσα μου, είμαστε όλοι λίγο άστεγοι και κατά κάποιο τρόπο είμαστε όλοι περιπλανώμενοι… εδώ, αλλά δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς φτάσαμε.. ανήμποροι ακόμα.
Κοίταξα ξανά την κόρη μου που κοιμόταν και έκανε ένα ευχάριστο χαμόγελο. Πίσω από το κεφάλι μου τα χριστουγεννιάτικα φώτα άστραψαν και έξω ένα τρένο της Amtrak έτρεχε ορμητικά στο δρόμο από το σπίτι μας.
Μετά αποκοιμήθηκα ξανά στις εικόνες του υπέροχου κινητού στον ουρανό.
Αυτή η πρωινή αστρολογία έχει διαφορετική αίσθηση. Είναι διαφορετικό κάθε μέρα που ξυπνάω από την ημέρα που γεννήθηκε. Δεν κάθομαι να κάνω επίτηδες αυτές τις σκέψεις. Απλώς έχουν εμφανιστεί εδώ κι εκεί, ειδικά από τη στιγμή που το να την κρατάς για πολλές ώρες σε τέντωμα γίνεται σαν διαλογισμός. Καθώς την κρατούσα σήμερα το πρωί σκέφτηκα την ατομικότητα και για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα ότι η ιδέα ήταν συνήθως πολύ μεγάλη για να ξέρω τι να κάνω. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, η μαία που επέβλεπε τη γέννηση της Βιρτζίνια ονομαζόταν επίσης Βιρτζίνια. Όταν γεννήθηκε, η Παρθένος ανέβαινε. Πήρε το όνομά της από τη γιαγιά της Βιρτζίνια Μίλουν, επίσης Τοξότη που γεννήθηκε αυτή την εποχή του χρόνου, και συνελήφθη λίγες μέρες μετά τα γενέθλια μιας αστρολόγου από την οικογένειά μου, που γεννήθηκε το 1932, ονόματι Virginia Elenbaas. Γεννήθηκε επίσης λίγες μέρες μετά τον θάνατο της Virginia Elenbaas, τον Δεκέμβριο του 2001. Δεν με νοιάζει η μετενσάρκωση, ή αν επέλεξε ένα φινιστρίνι να περάσει, ή αν είχε καμία επιλογή στο θέμα... καθένα από αυτά Οι εξηγήσεις για το τράνταγμα του γονάτου μου φαίνονται ανυπόμονοι και απρόσεκτοι. Όπως και η ιδέα ότι είναι εδώ επειδή έχει κάτι που χρειάζεται ή θέλει να «κάνει» ή ότι υπάρχει ένα σύνολο εξελικτικών «προθέσεων». Όλα αυτά είναι σαν να έχουν τελειώσει εργαστήρια για τους κουρασμένους.
Και καμία προσβολή σε κανέναν...γιατί κι εγώ είμαι κουρασμένος, εναλλάσσομαι μεταξύ αγάπης και εξάντλησης από τη γέννησή μου, και όμως όταν κοιτάζω αυτό το νέο είναι όλες οι προσωπικές εξηγήσεις για το τι συμβαίνει να αμβλύνω τη θέα των αστεριών από πάνω μου. Και χρειάζομαι αυτά τα αστέρια…όπως βλέπω ότι η κόρη μου χρειάζεται περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, περισσότερα από όσα έχει τη δύναμη να επιλέξει ή να καταλάβει μόνη της. Δεν αισθάνομαι αυτές τις αλλαγές ανεξάρτητα από το πόσο χρονών είμαστε ή πόσο πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τους «λόγους» μας για να είμαστε εδώ.
Προσευχή:Επιστρέψτε το βλέμμα μας στην πρωταρχική κίνηση, στο σταθερό χέρι της αγάπης και στην παντοτινή μουσική των σφαιρών, τόσο απέραντη και απρόσωπη που μας χρίζει και μας αποκαλεί δικούς της, μας καλεί με το όνομά μας…όσο συχνά θυμόμαστε να κοιτάξουμε