Εφόσον αφιερώσαμε χρόνο για να καλύψουμε σε βάθος το τετράγωνο Κρόνου/Ποσειδώνα, ας ανατρέψουμε τη δυναμική άλλη μια φορά και αυτή τη φορά ας το δούμε από την οπτική γωνία του Ποσειδώνα που γοητεύει ή ρομαντικοποιεί Κρόνος.
Ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια απλή ερώτηση… υπάρχει κάτι στη ζωή σας αυτή τη στιγμή που γίνεται πιο συντηρητικό, συγκεντρωμένο, σοβαρό, δομημένο, πειθαρχημένο, νηφάλιο ή αφοσιωμένο; Υπάρχει κάποιος νέος τρόπος σκέψης ή θέασης που προέρχεται από το παρελθόν για τον οποίο διασκεδάζετε ή μαθαίνετε; Υπάρχει κάποια νέα μορφή τέχνης ή επιστήμης ή φιλοσοφίας ή θρησκείας που σας ενδιαφέρει πρόσφατα περισσότερο; Και μετά μια δεύτερη ερώτηση που μπορεί να μην έχει και τόσο νόημα… τι είναι αυτό με το «στυλ» ή την «αισθητική» αυτού που είναι τόσο ελκυστικό για εσάς αυτή τη στιγμή; Υπάρχει κάτι που βρίσκετε όμορφο σε αυτό που σας ενδιαφέρει πρόσφατα; Και γνωρίζετε αυτό το συστατικό του ενδιαφέροντός σας όσο και οι ιδέες, η προσέγγιση, η πειθαρχία ή η ίδια η δομή;
Αναγκάστηκα να σκεφτώ αυτήν την ιδέα για τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό, καθώς με ενδιαφέρει βαθιά η παραδοσιακή αστρολογία εδώ και ένα χρόνο, αλλά σπάνια σταμάτησα για να σκεφτώ την αισθητική, την τέχνη, ή την «εικόνα» της παραδοσιακής αστρολογίας. Γιατί ευχαριστεί την ψυχή μου ή τι εικόνες ομορφιάς μου προσφέρει; Μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναλογιστείς αυτό το επίπεδο πραγμάτων με τον Κρόνο στον Τοξότη, επειδή το στοιχείο της φωτιάς φαίνεται να αναγκάζει το μυαλό σε πράξεις και όχι στις πιο λεπτές και πιο θηλυκές αντανακλάσεις, ας πούμε, του νερού. Παρόλα αυτά, μέσα στο τετράγωνο Κρόνου/Ποσειδώνα ο Ποσειδώνας στρέφεται πολύ στον πύρινο Κένταυρο ένα συγκεκριμένο λεπτό σώμα εικόνων και φανταστική δύναμη. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια ότι οποιαδήποτε καλή αναγέννηση συμβαίνει ως αποτέλεσμα της φαντασίας μιας περασμένης εποχής που επιστρέφει δυναμικά… εκτός από το ότι οι φιλοσοφικές της υποθέσεις γίνονται ξανά επίκαιρες.
Πριν από μερικά βράδια, διάβαζα το Manilius στην κόρη μου πριν κοιμηθώ. Η γυναίκα μου έκανε ένα σχόλιο που με ώθησε να πάρω το αντίγραφό μου και να αρχίσω να της το διαβάζω. Είπε, «Όταν σκέφτεσαι πραγματικά κάτι, πάντα κοιτάς ψηλά σαν να κοιτάς κάτι στον ουρανό, παρόλο που ξέρω ότι δεν εστιάζεις πραγματικά σε τίποτα πάνω από το κεφάλι σου». Είπα, «Νομίζω ότι γι' αυτό είμαι αστρολόγος». Τότε είπα, «αλλά ξέρετε, ο ποιητής κάνει πραγματικά το ίδιο πράγμα. Βρίσκονται στην πρακτική να σκέφτονται με στραμμένο βλέμμα προς κάποια κατεύθυνση. Προς ένα αντικείμενο, στη γη, στον ουρανό. Όταν σκεφτόμαστε ή στοχαζόμαστε προς μια κατεύθυνση, ειδικά κατά την επίλυση προβλημάτων, εμπλέκουμε την ποιητική πλευρά του εγκεφάλου με το μέρος της επίλυσης προβλημάτων. Έτσι το σκέφτομαι. Και ο συμβολισμός της αστρολογίας είναι κι αυτός».
Η γυναίκα μου είπε, "Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της ποίησης και της αστρολογίας παραδοσιακά;" Και είπα, «Στην πραγματικότητα υπάρχει!»
(Τώρα φανταστείτε ένα από εκείνα τα κινούμενα σχέδια όπου ένα υπερβολικά ενθουσιασμένο toon αναπηδά και αρχίζει να γυρίζει τα πόδια του σε έναν εξαγριωμένο κύκλο που δεν πηγαίνει πουθενά). Πήγα και άρπαξα το αντίγραφό μου του Manilius και είπα, «δείτε το Βιρτζίνια». Η γυναίκα μου είπε, "Και εγώ επίσης!;" «Ναι, κι εσύ, αλλά αυτό είναι σημαντικό για την αστρολογική της εκπαίδευση. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσετε."
Ο Μανίλιος ήταν ένας αστρολόγος του πρώτου αιώνα που έγραψε το αστρολογικό του εγχειρίδιο σε στίχους. Στην αρχή του έργου του, γράφει:«Με τη μαγεία του τραγουδιού να κατεβάζεις από τον ουρανό τις θεόδοτες δεξιότητες και τους έμπιστους της μοίρας, τα αστέρια, που με τη λειτουργία του θεϊκού λόγου διαφοροποιούν τις καρό περιουσίες της ανθρωπότητας. και να είμαι ο πρώτος που θα ανακατεύει με αυτά τα νέα στελέχη τα νεύματα με τα φυλλοβόλα δάση του Ελικώνα, καθώς φέρνω μυθιστορηματικές προσφορές ανείπωτες από κανέναν μπροστά μου:αυτός είναι ο στόχος μου… Τώρα ο παράδεισος είναι πιο έτοιμος να ευνοήσει όσους αναζητούν τα μυστικά του, Ανυπομονώ να δείξω μέσα από το τραγούδι ενός ποιητή τα πλούτη του ουρανού… Είναι χαρά μου να διασχίζω τον ίδιο τον αέρα και να περάσω τη ζωή μου περιοδεύοντας στους απέραντους ουρανούς, μαθαίνοντας τους αστερισμούς και τις αντίθετες κινήσεις των πλανητών. Αλλά αυτή η γνώση από μόνη της δεν αρκεί. Μια πιο ένθερμη απόλαυση είναι να γνωρίζω καλά την ίδια την καρδιά του πανίσχυρου ουρανού, να σημειώνω πώς ελέγχει τη γέννηση όλων των ζωντανών όντων μέσω των ζωδίων του και να το λέω σε στίχους με τον Απόλλωνα να συντονίζει το τραγούδι μου. Δύο βωμοί με φλόγα αναμμένη πάνω τους λάμπουν μπροστά μου. σε δύο ιερά κάνω την προσευχή μου, με διπλό πάθος, για το τραγούδι μου και για το θέμα του. Ο ποιητής πρέπει να τραγουδά με σταθερό μέτρο, και η τεράστια ουράνια σφαίρα ηχεί στα αυτιά του, που δεν επιτρέπει ακόμη και τις λέξεις πεζογραφίας να προσαρμοστούν στη σωστή τους φράση."
"Ουάου, αυτό είναι τόσο όμορφο", είπε η γυναίκα μου μετά.
"Δεν είμαι σίγουρος πόσοι αστρολόγοι προσπάθησαν να συνδυάσουν τον λυρισμό με τη θεωρία, αλλά τουλάχιστον είναι παρήγορο να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι προσπαθούσαν να το κάνουν πριν από πολύ καιρό."
Τότε η γυναίκα μου είπε:"Αυτό μου θυμίζει πολύ τον τρόπο που σκέφτεσαι και γράφεις για την αστρολογία."
Μετά το κατάλαβα… σωστά… ένας από τους πιο προφανείς λόγους που με ελκύει τόσο πολύ αυτή τη στιγμή η μελέτη της παραδοσιακής αστρολογίας είναι επειδή τη βρίσκω όμορφη. Μπορούμε ποτέ να υποτιμήσουμε τη δύναμη της ομορφιάς μέσα σε όποιες ιδέες, φιλοσοφίες ή δεσμεύσεις έχουμε στη ζωή μας;
Ο Κρόνος θέλει μερικές φορές να ξεχνά την ποίηση της προσέγγισης.
Προσευχή:Δείξτε μας την ποιητική των πεποιθήσεών μας…θυμίστε μας το ποίημα μέσα στη φιλοσοφία