Κρόνος/Ποσειδώνας Όλα τα πράγματα μεγάλα και μικρά

Εν τω μεταξύ, ας δούμε άλλη μια φορά το τετράγωνο Κρόνου/Ποσειδώνα που πλησιάζει γρήγορα και θα είναι ακριβές την επόμενη εβδομάδα!
​
Μια άλλη σημαντική οπτική γωνία μεταξύ Κρόνου και Ποσειδώνα έχει να κάνει με τις έννοιες της αντικειμενικότητας και της υποκειμενικότητας. Ενώ ο Κρόνος σχετίζεται παραδοσιακά με το «αντικειμενικό», ο Ποσειδώνας συνδέεται συχνά με το «υποκειμενικό». Για να μεταφραστεί, ο Ποσειδώνας λέγεται ότι έχει να κάνει περισσότερο με τη φαντασία και τον ψυχολογικό στοχασμό…την ποιητική διεπαφή ή τη μέση λύση που παίρνει τα γεγονότα «όπως φαίνονται» και τα μετατρέπει, μέσω της αντίληψης, της φαντασίας και του προβληματισμού, σε κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο. , ή κάτι διαφορετικό, ή κάτι εξαιρετικό. Ο Ποσειδώνας είναι το μάτι του ποιητή ή ο διαυγής ονειροπόλος που περπατά στον ξύπνιο κόσμο.

Αντίθετα, ο Κρόνος έχει να κάνει με την αντικειμενικότητα. Για να μεταφράσουμε ξανά, λέγεται ότι ο Κρόνος έχει να κάνει περισσότερο με τα «πράγματα όπως είναι» ή «τα πράγματα στην ίδια τους φύση». Όταν βλέπουμε μποτιλιάρισμα και αρχίζουμε να φανταζόμαστε το μποτιλιάρισμα σαν ένα σιντριβάνι θυμωμένων μυρμηγκιών, ο Κρόνος λέει:«Φαντάζεσαι». Ο Κρόνος δεν υποβαθμίζει απαραιτήτως αυτή τη φαντασία, αλλά λέει, «Αντανακλάς ψυχολογικά ή φανταστικά αυτή τη στιγμή». Ο Κρόνος είναι ο ρεαλιστής και το μαυριστικό φως της διανόησης που αγγίζει τα όρια της φαντασίας. Σιωπή και ανοιχτότητα σαν χειμώνας.

Τα περισσότερα από αυτά είναι λογικά για τους περισσότερους από εμάς που γνωρίζουμε ένα ή δύο πράγματα για την αστρολογία. Αλλά ίσως κάτι που δεν γνωρίζουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο κάποιος από αυτούς τους δύο πλανήτες, ειδικά όταν βρίσκονται σε διάλογο μεταξύ τους, μπορεί να αλλάξει διακριτικά πρόσωπα ή να συγχωνευθεί ο ένας με τον άλλον.

Για παράδειγμα, μετά από πολλά χρόνια τελετουργικών ψυχεδελικών τελετών, άρχισα να παρατηρώ μια ενδιαφέρουσα ειρωνεία στο παιχνίδι. Οι άνθρωποι που αλλάζουν τη συνείδησή τους κάπως τακτικά, μέσω της τέχνης, της μουσικής ή ίσως πιο δυναμικά με πραγματικές ουσίες, αρχίζουν να επαναλαμβάνουν μερικά πολύ άκαμπτα μάντρα. «Δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα», ή «η φαντασία ΕΙΝΑΙ πραγματικότητα» ή «τα όνειρα ΕΙΝΑΙ πραγματικότητα» ή «η ψυχή ΕΙΝΑΙ πραγματικότητα» ή ακόμα και «όλα είναι τα πάντα και ΑΥΤΟ είναι πραγματικότητα».

Η ειρωνεία είναι φυσικά το γεγονός ότι αυτές οι ιδέες γίνονται άκαμπτες ιδεολογίες. Κάτι που δεν είναι πραγματικά πρόβλημα, εφόσον μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναγνωρίσουμε ότι η καθαρή υποκειμενικότητα είναι ένα είδος αντικειμενοποίησης κάτι. Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούμε να χορέψουμε γύρω από αυτό, να γλιστρήσουμε δίπλα του, να το αποφύγουμε ή να το αρνηθούμε, αν έχουμε αυτές τις «απεριόριστα δυνατές» απόψεις, ή ακόμα κι αν τις ενσωματώνουμε ή τις ζούμε, είμαστε ακόμα στη λαβή ενός Θεού ή μια δομή συνείδησης…ένα «αρχέτυπο» αν θέλετε, και ακόμα κι αν η δομή είναι μάλλον εύκαμπτη ή αόρατη και πορώδης (όπως ένας ωκεανός), εξακολουθεί να της δίνεται σχήμα στο βασίλειο των Θεών, και ο δότης της μορφής είναι ο Κρόνος.

Από την άλλη πλευρά, η επιμονή του Κρόνου στην αντικειμενική πραγματικότητα γίνεται ειρωνικά υποκειμενική όσο πιο κυκλοθυμικός, ιδιοσυγκρασιακός ή ελεγκτικός γίνεται γι' αυτήν. Πρέπει να ξεπεράσουμε την ιδέα ότι ένα και μοναδικό αρχέτυπο σημαίνει «ο ωκεανός». Η σχέση του Κρόνου με τον ωκεανό θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα ως η θυελλώδης μαυρίλα μιας καταιγίδας ή οι θορυβώδεις ή ζοφερές ιδιότητες μιας γκρίζας ημέρας πάνω από μια χειμερινή θάλασσα. Ο Κρόνος γίνεται πιο υποκειμενικός, τρελός, καταθλιπτικός ή ακόμα και τρελλός, όσο περισσότερο προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι η επίσημη πραγματικότητα είναι η μόνη πραγματικότητα. Η αδυναμία του να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως υποκειμενική οντότητα κατά κάποιο τρόπο ΕΙΝΑΙ η υποκειμενική του παρουσία ως προσωπικότητα ανάμεσα στους Θεούς. Και για αυτόν τον λόγο, ο Ποσειδώνας είναι μια πιο πολωτική φιγούρα για τον Κρόνο και το αντίστροφο.

Λαμβάνοντας όλα αυτά μαζί, θα μπορούσαμε να προτείνουμε μερικά πράγματα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας αυτή τη στιγμή στο πλαίσιο των προσωπικών μας στοχασμών ή των καθημερινών μας αφιερωμάτων:

* Πώς μπορώ να κάνω ένα βήμα πίσω, να σταματήσω να προβάλλω μια ιστορία και να προσπαθήσω να δω τα πιο απλά γεγονότα του τι συμβαίνει… αυτό συμβαίνει, κάνω αυτό, κάνω εκείνο… και να επιτρέψω αυτή η απλότητα για να με επαναφέρει στο σώμα μου και έξω από τον κορεσμό της φαντασίας ή τις διανοητικές/συναισθηματικές διακυμάνσεις ή την αφήγηση ιστοριών;
* Πώς μπορώ να μπω σε μια ιστορία, ένα όραμα, μια ιδέα ή την ποίηση αυτής της στιγμής στη ζωή μου;
* Πώς μπορώ να δω αστέρια και ζώα και πλανήτες και φυτά να μεγαλώνουν συμβολικά γύρω μου;
* Πώς μπορώ να μάθω να πάψω να βλέπω τον εαυτό μου ως σύμβολο ή ως μια προβαλλόμενη φαντασία ή όραμα… πώς μπορώ να σταματήσω να κάνω τη ζωή μου αποκλειστικά με μεταφορές;
* Πώς μπορώ να προσκαλέσω τις μεταφορές και την ποιητική φαντασία να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στο πώς αντιλαμβάνομαι;
* Αντί να προσπαθώ να το κάνω σωστά ή να προσπαθώ να δείξω ότι ο τρόπος μου να κάνω κάτι είναι αντικειμενικά «σωστός», πώς μπορώ να μάθω να βλέπω την προσέγγισή μου σαν κοστούμι, χρώμα , εικόνα ή ευφάνταστος φακός;
* Αντί να αντιστέκομαι στην ιδέα ότι υπάρχει σωστός ή καλύτερος τρόπος, αντί να αντιστέκομαι σε κάθε εξουσία, δομή, δόγμα ή καθοδήγηση, πώς μπορώ να ανοίξω τον εαυτό μου στην ιδέα ότι Οι υποκειμενικές εξουσίες δεν είναι το τέλος όλων

Το να παίξετε με αυτές τις ερωτήσεις τώρα, πέρα ​​δώθε, πιθανότατα θα έχει καλά αποτελέσματα. Αυτοί είναι οι Θεοί που συζητούν πράγματα στον ουρανό αυτή τη στιγμή, και έτσι είναι εδώ καλύπτοντας την ατμόσφαιρα με τις φαντασιακές τους δυνάμεις και μας γεμίζουν με τη νουθεσία τους...και όμως, είναι απλώς σύμβολα...με τα οποία δεν πρέπει να ταυτιστούμε. Γιατί είναι άνθρωποι, όχι θεοί.

​Προσευχή:Βοήθησέ με να δω την πραγματική φαντασία και βοήθησέ με να μείνω σταθερά αγκυροβολημένος στα ευφάνταστα γεγονότα… ότι είμαι αυτός που είμαι και είμαστε ποιοι είμαστε, όλα μεγάλα και μικρά