Με την Αφροδίτη να έχει περάσει από ένα μακρύ τετράγωνο προς τον Κρόνο, και τώρα ο Ήλιος σε τετράγωνο προς τον Κρόνο, τα θέματα της προδοσίας, των όρκων, των αθετούμενων υποσχέσεων, των μυστικών και της ειλικρίνειας όλα ήταν σημαντικά ζητήματα τους καλοκαιρινούς μήνες. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου η πνευματική φράση, «μην έχεις προσδοκίες», γίνεται πολύ συχνά δικαιολογία για όρκο ή αθέτηση υπόσχεσης, προδοσία και επιζήμια μυστικότητα στις σχέσεις. Αντιμετωπίζουμε κάθε απογοήτευση λέγοντας πολύ γρήγορα στον εαυτό μας ότι φταίνε οι προσδοκίες και ο ιδεαλισμός μας, αντί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώθει πληγωμένος ή προδομένος από κάποιον που παραβιάζει τον λόγο ή τη δέσμευσή του προς εμάς.
Ομοίως, δικαιολογούμε κάθε είδους εγωισμός στο όνομα πραγμάτων όπως η εξατομίκευση ή η «πνευματική ανάπτυξη και ανάπτυξη». Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι οι αθετημένες υποσχέσεις μας και ο συμβιβασμός του λόγου μας στους άλλους είναι δικαιολογημένος επειδή φανταζόμαστε ότι επενέβαιναν άγγελοι, αντί να καταρρέει η ακεραιότητά μας.
Η υγιής αντιπαράθεση και το να μοιραζόμαστε την αλήθεια ο ένας στον άλλο γίνεται αδύνατο σε μια εποχή που η απροσδιόριστη ελεύθερη βούληση και η ατομική ανάπτυξη δεν είναι μόνο τα χρυσά πρότυπα αλλά και το ανείπωτο θρησκευτικό δόγμα.
Είναι πολύ εύκολο να δεχθούμε τις αποτυχίες κάποιου ή τις δικές μας και να προσπαθήσουμε να ταρακουνήσουμε ασήμι από τις τσέπες του παντελονιού. Αναφερόμαστε στην παιδική ηλικία, μιλάμε για αποδοχή, ανατρέπουμε τις αντιλήψεις έως ότου τα ελαττώματα μοιάζουν με ισχίους, σουρεαλιστικούς πίνακες για τους οποίους δεν μπορούμε να είμαστε αναστατωμένοι (είναι πολύ ειρωνικό ή πέρα από την ηθική!). Ή χειρότερα, μιλάμε για το πώς αυτός ο πόνος που νιώθουμε, αυτή η προδοσία ή η απογοήτευση, είναι στην πραγματικότητα δική μας δημιουργία…εμείς ο CG Jung τον δρόμο μας για να δούμε πώς αυτή η απογοήτευση είναι πραγματικά απλώς «τα δικά μου πράγματα μιλάνε».
Μια άλλη δημοφιλής προσέγγιση για την αντιμετώπιση των απογοητεύσεων είναι να μιλάμε για την ανάγκη να κάνουμε θεραπευτική εργασία στον εαυτό μας. Θεραπεύουμε τις σχέσεις μας, εργαζόμαστε πραγματικά για να αφήσουμε τα πράγματα να πάνε (αυτό λέμε), θεραπεύουμε τις προγονικές μας γραμμές και μετά μιλάμε για όλα τα θεραπευτικά μας επιτεύγματα για αρκετά χρόνια, όποτε επαναλαμβάνονται τα βασικά επώδυνα γεγονότα ή ιστορίες. «Έχω κάνει ήδη αυτή τη δουλειά», λέμε περήφανα, σαν να έχουμε κερδίσει κάποιο είδος μυστικού διαγωνισμού πολεμικών τεχνών που οι περισσότεροι άλλοι απλώς δεν είχαν προσκληθεί να παρακολουθήσουν.
Σε όλα αυτά Λέμε επίσης συχνά ότι το να νιώθουμε απογοήτευση με τις πράξεις κάποιου άλλου, να πληγώνεστε ή να κρατάτε ο ένας τον άλλον σε συμφωνημένα πρότυπα, όρκους, υποσχέσεις ή κώδικες συμπεριφοράς στις σχέσεις, σημαίνει «κρίνετε» ο ένας τον άλλον.
Ποιος είναι αυτός που φοβάται τόσο έντονα την κρίση, είναι τόσο θυμωμένος και λυπάται για αυτή τη λέξη; Ποιος είναι αυτός που θέλει να καταριέται για πάντα και να απαγορεύσει την κρίση από τις εμπειρίες μας ο ένας για τον άλλον; Ποιος είναι αυτός που θέλει να καταστρέψει όλες τις κατηγορίες και δομές ηθικής ή κοινωνικής συμπεριφοράς; Και ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτού του είδους της καταστροφής και οποιασδήποτε άλλης μορφής;
Όταν θέλουμε να είμαστε όσοι θέλουμε να είμαστε, όλη την ώρα, 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς όρια, χάνουμε τόσο πολύ. Οι περιορισμοί των δεσμών, των όρκων και των δεσμεύσεών μας είναι μέρος αυτού που μας δίνει ουσία, αξιοπρέπεια, τόπο, χρόνο και προσανατολισμό. Το να είμαστε σε σωστή σχέση μεταξύ μας, να ψάχνουμε τα ψιλά γράμματα μέσα στα ιερά μας συμβόλαια και μέσα στον εαυτό μας, μας φέρνει σε σωστή σχέση με όλα τα άλλα. Όπως λέει ο Ι Τσινγκ, «Όταν οι άνθρωποι αποκτούν τις κατάλληλες θέσεις, εκπληρώνουν τον μεγάλο κανόνα του Ουρανού και της Γης».
Να σκεφτούμε ότι αυτή η σειρά είναι δική μας κατασκευή, αναδημιουργία και καταστροφή, 24 /7, είναι ύβρις. Οι δεσμεύσεις μας ο ένας προς τον άλλον, στο κάλεσμά μας, στην εργασία και τη μελέτη μας, στον εαυτό μας και την οικογένεια, και στις πνευματικές ή θρησκευτικές μας πρακτικές βασίζονται στην ιδέα ότι οι πράξεις μας έχουν σημασία περισσότερο από τον εαυτό μας. Και όταν η ακεραιότητα αυτών των δεσμεύσεων διαβρώνεται, δεν αρκεί να μιλάμε απλώς για αποδοχή ή εγκατάλειψη ιδανικών. Φυσικά η αποδοχή, η συγχώρεση και η εμπιστοσύνη στη διαδικασία είναι απαραίτητα όταν αντιμετωπίζουμε οποιεσδήποτε δοκιμασίες ή δοκιμασίες στις σχέσεις μας, αλλά αυτές οι ιδιότητες είναι απαραίτητες ειδικά επειδή παραβίαση συμπεριφοράς, τάξης και ιερού συμβολαίου έχει παραβιαστεί ή εγκαταλειφθεί. Οι νόμοι του σύμπαντος δεν εξαφανίζονται μόνο και μόνο επειδή αποδεχόμαστε ή συγχωρούμε ή αγαπάμε την ιδέα της απεριόριστης ελευθερίας. Η χάρη δεν είναι χάρη και η ελευθερία δεν είναι ελευθερία χωρίς ο νόμος να είναι επίσης νόμος. Οι έννοιες σχετίζονται ρευστά…και στη συσχέτισή τους βρίσκουμε μια κατοπτρική εικόνα των δικών μας σχέσεων να παίζει. Η χάρη και η ελευθερία μειώνονται χωρίς σεβασμό στον όρκο, την υπόσχεση, τον δεσμό, τη δέσμευση, τον περιορισμό και τον νόμο. Η πιο ριζικά ελεύθερη και χαριτωμένη ιδέα είναι επίσης ότι δεν είμαστε εντελώς ελεύθεροι να είμαστε όποιος επιθυμούμε και δεν είμαστε εντελώς απεριόριστοι στις δυνατότητές μας.
Δύσκολα μαθήματα Αφροδίτη ανάδρομο τετράγωνο Κρόνου…και πολλά άλλα πέρα από τα σημερινά σκέψεις.
Προσευχή:βοήθησέ μας να γίνουμε αυτό που λέμε ότι είμαστε και να κρατάμε ιερούς τους όρκους και τις δεσμεύσεις μας προς τον εαυτό μας και τους άλλους