Λίγο αφότου το Y2K απέτυχε να ανταποκριθεί στη διαφημιστική εκστρατεία, ο James Hillman μίλησε σε μια ομάδα ανθρώπων για την ψυχολογία στη νέα χιλιετία. Ξεκίνησε την ομιλία του, αναφερόμενος στην αντίκληση του Y2K, λέγοντας, «Δεν μπορούμε να αρπάξουμε κάποια ήττα από τα σαγόνια αυτής της νίκης;»
Στο μνημόσυνό του, ο Richard Tarnas σχολίασε αυτό το απόσπασμα από Το έργο του Τζέιμς υποδηλώνει ότι έφτασε στην καρδιά του τι είχε να πει ο Χίλμαν καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Τάρνας έγραψε, «Σε αυτές τις δύο μικρές προτάσεις ο Y2K [Τζέιμς] κατάφερε να χτυπήσει περίπου μισή ντουζίνα από τους αγαπημένους του στόχους ταυτόχρονα:Το διογκωμένο ηρωικό εγώ, η νεωτερικότητα, ο κυριολεκτικός-αποκαλυπτικός Χριστιανισμός, η αμερικανική αφελής αισιοδοξία, η τεχνοεπιστημονική - διαχειριστική νοοτροπία. Όλα αυτά με το σήμα κατατεθέν του από κάτω, το μάτι για τη σκιά του, το δώρο της απώλειας, την αρνητική πλευρά, την κατάθλιψη, την αποτυχία, την αστοχία – πάνω απ' όλα, την αγάπη του να αναποδογυρίζει την κοινή σοφία, να αρπάξει την ήττα από τους σαγόνια της νίκης για λογαριασμό της ψυχής, της ζωής.
Πρόσφατα στη ροή μου στο facebook έχω δει δεκάδες αναρτήσεις την ημέρα σχετικά με μια άλλη πολυαναμενόμενη, 3d πρόβλεψη της αποκάλυψης του imax αυτόν τον Σεπτέμβριο. Θα ομολογήσω ότι όταν διάβασα για πρώτη φορά τις τελευταίες προφητείες, ένιωσα την ίδια οικεία αλλά αρρωστημένη γοητεία και ενθουσιασμό που νιώθουν πολλοί άνθρωποι όταν τις διαβάζουν. Σε αυτό προστέθηκε η αναταραχή στην παγκόσμια αγορά αυτή την εβδομάδα και έχετε όλα τα συστατικά για έναν σταθερό μήνα επαναφοράς το 2012, το μέλλον και συγκινήσεις.
Αλλά τι διακυβεύεται για τη ζωή της ψυχής στο όλες αυτές οι προφητείες; Δεν μπορώ να πω ότι είμαι πάνω ή πέρα από τέτοιες προφητείες. Στην πραγματικότητα γράφω κάτι σαν καθημερινή προφητεία κάθε μέρα. Τι κάνει λοιπόν η προφητεία για την ψυχή; Και είναι δυνατόν αυτή η απάντηση να είναι πιο σημαντική από το αν οι προφητείες πραγματοποιούνται ποτέ ή γίνονται κυριολεκτικά φανερές;
Θυμάμαι πίσω στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Ήμουν στο κολέγιο και είδα ένα περίεργο όνειρο για τα παράθυρα έσπασαν και το άγαλμα του προσώπου της ελευθερίας θρυμματίστηκε τη νύχτα της 11ης Σεπτεμβρίου, πριν πέσουν οι πύργοι. Ποτέ δεν είχα ενθουσιαστεί τόσο στη ζωή μου όταν έπεσαν οι πύργοι. Παρόλο που ήταν τρομακτικό, ένιωθα τόσο απίστευτα αληθινό, και η μόνη παρόρμηση που μπορούσα να ονομάσω ήταν η επιθυμία να είμαι ο πρώτος που θα πει σε κάποιον ή να μοιραστώ τα νέα με κάποιον. Είχα μια φαντασίωση να τρέχω στην πανεπιστημιούπολη σαν τον Paul Revere να μαζεύει κόσμο σε έναν κοινό χώρο για να παρακολουθεί τηλεόραση…σαν να συγκεντρώνεται η ανθρωπότητα και να οργανώνεται για μια ειδική αποστολή. Καθώς περνούσε ο καιρός, τα όνειρα και οι φαντασιώσεις εκείνης της νύχτας και της ημέρας βυθίστηκαν και αυτές οι σχετικά μικρές και μακρινές εμπειρίες μου (η μισή χώρα μακριά από τη Νέα Υόρκη στη Μινεσότα) ήταν μερικοί από τους πρώτους σπόρους που φυτεύτηκαν προς το ενδιαφέρον μου για την προφητεία, όνειρα, μύθοι, ακόμη και αστρολογία.
Εκείνη την εποχή προσπάθησα να εξηγήσω στους φίλους μου τον ενθουσιασμό μου, αλλά αντιμετώπισα ένα είδος διαταραγμένης καχυποψίας. Κάποια στιγμή είπα στον συγκάτοικό μου:«Είναι σαν να χρειαζόμασταν όλοι αυτό να συμβεί τόσο απαίσιο όσο είναι. Το καταλαβαίνεις αυτό;»
Ο Hillman παρατήρησε κάτι παρόμοιο στο βιβλίο του «Suicide and the Soul», όπου παρατήρησε ότι η φαντασίωση της αυτοκτονίας, η λαχτάρα ή η επιθυμία της ψυχής για τον αφανισμό της, είναι ένας καθοδηγητικός μύθος ότι δίνει ουσία και βάθος στη ζωή μας. Η πραγματοποίηση της αυτοκτονίας δεν είναι πραγματικά το ζητούμενο. Το σημείο από την οπτική γωνία της ζωής της ψυχής είναι η φαντασίωση να τελειώνουμε τον εαυτό μας. Είναι για το τι δίνει η φαντασίωση του δικού μας θανάτου στο εδώ και τώρα. Και ο Hillman πίστευε παρομοίως ότι οι αποκαλυπτικές φαντασιώσεις και προφητείες ήταν κάτι σαν μαζικές αυτοκτονικές ιδέες που αντανακλούσαν τις επιθυμίες της ανθρωπότητας για μια αίσθηση ψυχοσύνθεσης πέρα από τις ορθολογιστικές καθημερινές της υποθέσεις.
Αυτό δεν έχει σκοπό να υπονομεύσει τις αποκαλυπτικές προβλέψεις ή τρομερή φύση της κατάστασής μας στη γη αυτή τη στιγμή. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Χίλμαν ήταν αρκετά σταθερός στην πεποίθησή του ότι βρισκόμασταν σε ένα πλοίο που βυθιζόταν και ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά αυτήν την αργή ώρα. Όπως πολλοί Βουδιστές ασκούμενοι, ο Χίλμαν είχε μια μοιραία αποδοχή των καταλήξεων, του θανάτου και της παροδικότητας γενικά. Πίστευε ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με ό,τι χρόνο μας απομένει, να φτιάξουμε, να καθαρίσουμε και να προσπαθούμε να διατηρήσουμε το πλανητικό πλοίο καθώς βυθίζεται.
Ο Thich Nhat Hanh μίλησε πρόσφατα σε έναν οικολόγο προτείνοντας κάτι παρόμοιο . Είπε, «Η μαζική εξαφάνιση έχει ήδη συμβεί πέντε φορές και αυτή είναι η έκτη. Σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση δεν υπάρχει γέννηση και θάνατος. Μετά την εξαφάνιση τα πράγματα θα επανεμφανιστούν με άλλες μορφές, επομένως πρέπει να αναπνεύσετε πολύ βαθιά για να αναγνωρίσετε το γεγονός ότι εμείς οι άνθρωποι μπορεί να εξαφανιστούμε σε μόλις 100 χρόνια στη γη.»
Οι προφητείες μας δίνουν μια αίσθηση του τη σημασία του θανάτου μας στη μέση της ζωής. Όλες οι μορφές του μέλλοντος, της πρόβλεψης και της προφητείας, χρησιμεύουν για να εμβαθύνουν την εμπειρία μας της αλλαγής και της παροδικότητας. Ο βαθμός στον οποίο παγιδευόμαστε στο αν είναι κυριολεκτικά ή αντικειμενικά «αληθινά» ή όχι, είναι ο βαθμός στον οποίο ειδωλοποιούμε τα ηρωικά, ηθελημένα και ελεγχόμενα στοιχεία της ψυχής μας. «Αν είναι αλήθεια, τότε μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό!» Ή θα μπορούσαμε να πούμε, "Αν είναι αλήθεια, τότε θα δημιουργήσει μια νέα αρχή!" Ή ακόμη, «Αν είναι αλήθεια, τότε θα έχω δίκιο από παλιά!»
Η αποκάλυψη μπορεί να είναι σαν ναρκισσισμός που ξεσπά σε κοσμικές διαστάσεις και η επιθυμία μας να μοιραστούμε ή να διαδώσουμε την είδηση, την κυριολεκτική κατάρα η αλήθεια για το τι πρόκειται να συμβεί για χάρη!!, αντανακλά την ψευδή πεποίθησή μας ότι είμαστε μόνοι στον θάνατο.
Ο θάνατος είναι στην πραγματικότητα ένα από τα πιο θεμελιώδη πράγματα που μοιραζόμαστε…την άρνησή μας αυτής της απλής αλήθειας γι' αυτό τείνουμε να κυριολεκτούμε τις αποκαλυπτικές φαντασιώσεις μας. Και όταν αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στη διαφημιστική εκστρατεία, αντί να θρηνούν και να υποφέρουν μαζί την απογοήτευσή μας… αντί να εξετάζουν την αίσθηση της ήττας μας όταν δεν είμαστε σπασμένοι, προσποιούμαστε ότι κάτι ηρωικό πρέπει να συνέβη ή θα μπορούσε ακόμα στο μέλλον ημερομηνία. Κάπου στο επίπεδο 18 πρέπει να έχει παρέμβει ένας στόλος αγγέλων. Ή κάπου κάποιος δεν υπολόγισε σωστά το ημερολόγιο λόγω δίσεκτων ετών ή κάποιας μικρής εκτροπής στη μέτρηση. Τι σημαντική ευκαιρία για απογοήτευση χάνουμε όταν γυρνάμε την πλάτη μας στο αντι-κορύφωμα.
Η ριζοσπαστική ιδέα εδώ είναι ότι η ψυχή αγαπά τις απογοητεύσεις και τις αντι-κορυφές. Είναι λοιπόν πιθανό αυτή η στάση, η ανοιχτή αγάπη για την απογοήτευση και την αποτυχία, να είναι το πιο «πράσινο φιλικό» μυαλό για τον πλανήτη μας αυτή τη στιγμή;
Θα το πω με τον δικό μου τρόπο. Όταν δεν συνέβη το 2012, ήμουν βαθιά απογοητευμένος. Έγραφα για το RealitySandwich για πολλά χρόνια και έπαιρνα μέρος σε συναντήσεις κοινότητας και ψυχεδελικές τελετές και πραγματικά έψαχνα για την παγκόσμια κάθαρση. Ωστόσο, η ήττα εκείνης της χρονικής περιόδου ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα για τη ζωή της ψυχής μου που έχω λάβει ποτέ.
Η αλήθεια για μένα τώρα είναι ότι η ζωή ΕΙΝΑΙ κάποιο είδος περίτεχνου αντικλιμάκωσης. Και αν δεν μπορούμε να πληγώσουμε και να αγαπήσουμε την πορεία μας σε αυτό το μυστήριο, τότε νομίζω ότι θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε παρανοϊκές προβλέψεις για κάτι που δεν είναι ποτέ θέμα «αν» αλλά μόνο «πότε» από την αρχή.
/>
Η αγάπη φαίνεται να ξεκινά με την απογοήτευση, την αποτυχία, την απογοήτευση και τη διάλυση των μελλοντικών μας ενθουσιασμών. Ξαφνικά, ένα δισεκατομμύριο αστέρια εμφανίζονται ξανά και οι ζωές μας δεν είναι παρά ένας άλλος κόκκος άμμου κατά μήκος της παραλίας. Η γαλήνη έρχεται να γλιστρήσει χωρίς κόστος για κανέναν.
100 χρόνια, 1.000 ή 10.000 ακόμη σε αυτόν τον πλανήτη… η ψυχή θα συνεχίσει να απαιτεί να ζούμε τη ζωή από την οπτική γωνία της κοινής μας φύσης στον θάνατο.
Προβλέπω πράγματα κάθε μέρα επειδή δίνει την αφήγηση του θανάτου στην ψυχή μου… όχι επειδή έχω επενδύσει πάρα πολύ στο αν κάτι από αυτά θα γίνει πραγματικότητα ή όχι.
Προσευχή:θα περάσει και αυτό…