Καθώς. Η Αφροδίτη και ο Δίας στον Λέοντα ετοιμάζονται να τετραγωνίσουν τον Κρόνο στον Σκορπιό (και θα το κάνουν ως σταθμοί του Κρόνου λόγω της ανάδρομης κίνησης της Αφροδίτης και της πιο αργής κίνησης του Κρόνου), εξετάζουμε το θέμα ή τα θέματα του βασιλικού πλούτου και συσσώρευσης (Δίας/Αφροδίτη στον Λέοντα ) και τη σχέση του με το σκοτάδι, την εξουσία, τη διαφθορά, τον έλεγχο και την απληστία (Κρόνος στον Σκορπιό). Θα αποδεχτούμε τον θάνατο, τη φθορά ή την καταστροφή ενός προηγούμενου τρόπου ζωής, ενός τρόπου ζωής που προνομιούχε υπερβολές και επιφανειακά τοτέμ επιτυχίας και κύρους; Θα επιτρέψουμε να γεννηθεί ένα νέο; Ή θα επιμείνουμε στην τρέλα μας, θα συνεχίσουμε να χάνουμε τα κεφάλια μας (το κακό μάτι της Μέδουσας) και θα παγιδευτούμε σε μια καθοδική σπείρα που φτιάξαμε εμείς;
Αυτό μπορεί να ακούγεται δραματικό, αλλά είναι σημαντικό να ενισχύσουμε δυναμική, για να την ανατινάξουμε, ώστε να μπορούμε να δούμε αυτές τις πτυχές να λειτουργούν σε κάποιον τομέα της ζωής μας. Ζούμε με τις δυνατότητές μας; Αρνούμαστε να δούμε τη λογική; Αρνούμαστε τα προφανή σημάδια περιορισμού.. τα προφανή «όχι» ή οι απαγορεύσεις που δημιουργούνται μεταξύ μας και των επιθυμητών αποτελεσμάτων μας; Αρνούμαστε να αφεθούμε και θεωρούμε ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να πάμε πουθενά χωρίς το καθοδηγητικό χέρι του ουρανού;
Ένα σημάδι υγείας συχνά ταυτίζεται με κάποιον που δεν τρώει ένα ολόκληρο πιάτο φαγητό αλλά σταματά όταν συνειδητοποιήσουν ότι έχουν χορτάσει, ειδικά αν υπάρχει πολύ φαγητό στο πιάτο. Σταματάμε όταν πρέπει;
Από την άλλη πλευρά, σε ποιο βαθμό οι φόβοι και οι προσδοκίες για αποτυχία και θάνατο θολώνουν την κρίση μας για το μέλλον αυτή τη στιγμή; Σε ποιο βαθμό ο φόβος υπαγορεύει τις επιλογές και τις αντιλήψεις μας και γιατί δεν μπορούμε απλά να αφεθούμε και να εμπιστευθούμε ότι «αυτό που θα γίνει θα γίνει;» Η ικανότητα να αναγνωρίζουμε ότι κάτι είναι έξω από τα χέρια μας δεν είναι απλώς μια παράδοση του ελέγχου μας, είτε… αφορά επίσης το θαύμα του τι μπορούμε να δούμε όταν αναθεωρούμε τα γεγονότα με όρους κάτι άλλο εκτός από τον προσωπικό έλεγχο. Το δώρο της εγκατάλειψης δεν αφορά μόνο τον θάνατο του εγώ με άλλα λόγια… είναι επίσης για τη γέννηση ή την αναγνώριση, την ένδοξη ορατότητα, του ίδιου του θείου. Επομένως, το να φύγουμε δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να δίνουμε στους εαυτούς μας ένα σήμα αξίας… τουλάχιστον όχι πάντα. Ακριβώς το θέμα είναι να δώσουμε στον εαυτό μας το δώρο αυτού που βλέπουμε στη θέση του προσωπικού ελέγχου…στη θέση ολόκληρου του παραδείγματος ελέγχου Ή της παραίτησής του.
Λοιπόν, πώς να κάνουμε δώρο στον εαυτό μας αυτή τη στιγμή με αυτό το είδος της όρασης; Πώς μπορεί αυτή η στιγμή περιορισμού να μην μετατραπεί στο εγώ και στην αναζήτηση πνευματικής ανάπτυξης… όπως «πρέπει να ξεπεράσουμε αυτήν την πρόκληση για να μπορέσουμε να περάσουμε το πνευματικό επίπεδο 9». Αντίθετα, πώς μπορεί να είναι να ρίξουμε τη ζυγαριά από τα μάτια μας, έτσι ώστε να μπορούμε απλά να δούμε από ένα διαφορετικό κέντρο αναφοράς, φτάνοντας το χέρι σε μια εντελώς διαφορετική περιφέρεια;
Προσευχή:Στα όνειρά μου βλέπω ένα στρατός από ασπίδες που αντανακλούν το φως του ήλιου στα μεμονωμένα μάτια σου και εμένα. Φως πάνω στο φως και κατανόηση που καθαρίζει τη φλόγα των προσώπων στα σύννεφα…μέχρι να ανοίξουν μπλε ποτάμια το ένα μετά το άλλο και να στεκόμαστε στο όραμα όλων όσων είμαστε, όλων όσων ήμασταν και όλων όσων μπορεί να γίνουμε ακόμα . Από τα χέρια μιας τέτοιας δημιουργίας, ας είναι. Αμήν.