Ο κύριος λόγος που πολλοί αστρολόγοι χρησιμοποιούν τη Σελήνη ως καθημερινή άγκυρα για τις προβλέψεις μας είναι επειδή Η Σελήνη είναι ο ταχύτερα κινούμενος «πλανήτης» στον ουρανό, ενώ είναι επίσης το δεύτερο φωτεινότερο φως στον ουρανό μας. Η Σελήνη φαίνεται από την άποψή μας να έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος με τον Ήλιο, αν και απέχουν ριζικά διαφορετικές αποστάσεις από τη γη, γεγονός που μας δίνει την αίσθηση μιας εγγενούς ισότητας μεταξύ των δύο φωτιστικών (αν και μπαίνουμε σε οποιαδήποτε συζήτηση για την οποία ο πλανήτης είναι μεγαλύτερος ή πιο σημαντικός, κ.λπ., είναι γενικά περισσότερο ηλιακός από σεληνιακός από την αρχή). Η Σελήνη μπορεί μερικές φορές να επισκιάζει το πρόσωπο του Ήλιου και κάθε μήνας χάνει το φως της καθώς πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον Ήλιο. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι η Σελήνη μπορεί να σχηματίστηκε αρχικά από τη Γη και στη συνέχεια να χωρίστηκε. Άλλοι εικάζουν ότι η εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας δεν θα ήταν δυνατή αν δεν υπήρχε η αρχική εγγύτητα της Σελήνης με τη γη (πολύ πιο κοντά από ό,τι είναι τώρα).
Η ιδέα είναι ότι η αρχική τροχιά της Σελήνης η γειτνίαση με τη Γη θα είχε δημιουργήσει ένα εξαιρετικά βίαιο παλιρροϊκό φαινόμενο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, αναδεύοντας και αναμειγνύοντας τη στοιχειακή/μεταλλική/χημική σούπα των ωκεανών και στη συνέχεια καθιζάνοντας σταδιακά τους παλιρροιακούς κύκλους του ωκεανού καθώς η Σελήνη απομακρύνθηκε πιο μακριά και ο πατέρας απομακρύνθηκε από τον γη προς την απόσταση στην οποία βρίσκεται τώρα (περίπου 239.000 μίλια μακριά από εμάς). Μέσω αυτής της διαδικασίας υποτέθηκε ότι η εξέλιξη της ζωής όπως τη γνωρίζουμε κατέστη δυνατή.
Επιπλέον, καθώς η Σελήνη απομακρύνεται όλο και πιο μακριά από τη γη, όπως λέει η θεωρία, σταδιακά έχουμε εξελίχθηκε στον κύκλο του χρόνου στον πλανήτη μας όπως τον ξέρουμε. Χωρίς την παρουσία της Σελήνης οι μέρες μας θα ήταν μόνο περίπου έξι ώρες. Έτσι, η ίση κατανομή του φωτός και του σκότους, η έξαρση και η εξασθένιση, και τα δύο βασίλεια της ζωής όπως τα ξέρουμε (ζωτικά για τις περισσότερες μορφές ζωής, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας), δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη Σελήνη. Όλη η διαδικασία της ζωής σχετίζεται στενά με την ύπαρξη της Σελήνης.
Αυτό δεν είναι για να αφαιρέσει τίποτα από τον Ήλιο. Προφανώς χωρίς το φως του Ήλιου η ζωή επίσης δεν θα ήταν δυνατή. Αλλά πολύ λιγότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο απαραίτητη είναι η Σελήνη για την παρουσία ζωής στον πλανήτη μας.
Αρχετυπικά, ο Ήλιος και η Σελήνη καταλαμβάνουν απέραντα διαφορετικά εδάφη, που ίσως ορίζονται με μεγαλύτερη ακρίβεια από το πώς ο Ήλιος και η Η Σελήνη τείνει να βλέπει ο ένας τον άλλον. Ενώ ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο, όλα τα πράγματα περιστρέφονται γύρω του, εκπέμποντας φως από τον πυρήνα του, η Σελήνη βάζει τις ΗΠΑ στο κέντρο και κυκλοφορεί γύρω από τις ΗΠΑ, αντανακλώντας όχι μόνο το φως του ήλιου αλλά και αντανακλώντας μια τεράστια ποικιλία διαφορετικών γωνιών και φάσεις φωτός, καθώς και αντανάκλαση των άλλων ουράνιων φώτων μέσω των σταθερών όψεών της στους άλλους πλανήτες. Ενώ το φως του Ήλιου πνίγει περισσότερο οτιδήποτε άλλο στον ουρανό, το φως της Σελήνης αφήνει περισσότερο χώρο στους άλλους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η καθημερινή δουλειά της Σελήνης στη ζωή μας είναι πιο σχεσιακή. Ο Ήλιος τείνει να ενσωματώνει, να κυριαρχεί ή να παίρνει τις άλλες πλανητικές ενέργειες και να τις εγχύει στη δική του κεντρική ατζέντα (το ταξίδι του ήρωα, το προσωπικό πεπρωμένο, ένας συγκεκριμένος στόχος ή εστίαση κ.λπ.), ενώ η Σελήνη τείνει να διαχέει και να συσχετίζεται, να πολλαπλασιάζεται και να διαφοροποιήσουν. Η Σελήνη είναι η αράχνη των ουρανών που πλέκει τον ιστό, που πάντα περιστρέφει τις πλανητικές ακτίνες στη ζωή μας μέσα από τις διαθέσεις και τις ατμόσφαιρές της, μέσω των καθημερινών ερχομένων και αναχωρήσεων μας και μέσα από τα δαιδαλώδη σύμβολα και τις σκέψεις του ασυνείδητου που εμπλέκουν τη ζωή μας για σύντομα παράθυρα του χρόνου πριν φύγει από τη ζωή και στον επόμενο.
Τα ωροσκόπια των ζωδίων του ηλίου είναι εξαιρετικά για να δούμε τα πράγματα μέσα από το φακό του «εγώ». Τα ωροσκόπια με βάση τη Σελήνη είναι καλύτερα για «εμείς». Και τα δύο είναι σχετικά και μαγικά, αν και η τάση είναι το «εγώ» του Ήλιου να βλέπει τον εαυτό του ως ανώτερο από το «εμείς» ή να ερμηνεύει οτιδήποτε σχετικά με το «εμείς» με τους όρους του «εγώ». Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Ήλιο που το έκανε αυτό, καθώς η δουλειά του είναι να βρίσκεται στο «κέντρο» των πραγμάτων. Απλώς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι από τη σκοπιά της Σελήνης η ιδέα του «κέντρου» είναι σχετική, πάντα μεταβαλλόμενη και σχεσιακή. Κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών της Σελήνης είμαστε εκτεθειμένοι στα «πολλά» αστέρια και πολλά φώτα…μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια αστέρια και πλανήτες εκεί έξω, ο καθένας ξεχωριστός και μοναδικός, ποτέ μόνος στο κενό.
Έτσι, όταν ξεκινάμε κάθε μέρα να εξετάζουμε τη σχέση της ημερήσιας Σελήνης με τη θέση του Ήλιου στον ετήσιο κύκλο της, μαζί με τις καθημερινές όψεις της Σελήνης με τους άλλους πλανήτες, έχουμε μια εντύπωση για το πώς μοιάζουν τα πράγματα για την ήμερα. Έχουμε μια αίσθηση του πώς οι πλανητικές ενέργειες θα «ρέουν» ή «υφανίζονται» στη ζωή μας.
Μερικές φορές αυτές οι ενέργειες έρχονται στη ζωή μας μέσω διαθέσεων ή μοτίβων σκέψης και άλλες φορές εμφανίζονται μέσω ανθρώπων, εκδηλώσεις και συνομιλίες. Είναι εύκολο να εντοπιστούν στους τίτλους των μεγάλων ειδησεογραφικών μας πρακτορείων, αλλά πολύ πιο διακριτικά γίνονται συνεχώς οι αντιλήψεις που διασκεδάζουμε. Στην πραγματικότητα, πολλές από τις σκέψεις και τις διαθέσεις μας, τις σκέψεις και τις διαθέσεις που πιστεύουμε ότι έχουμε «προσωπικά», είναι πιο συχνά οι πλανήτες που μιλούν τη γλώσσα τους μέσω της λεπτότερης ποιότητας φωτός της Σελήνης, την οποία τείνουμε να ανακλάσουμε. Όταν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τους πλανήτες σε αυτό το λεπτό επίπεδο, μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν πιο έξυπνο διάλογο μαζί τους. Η εκμάθηση του διαλόγου με τους πλανήτες, σύμφωνα με την εμπειρία μου, είναι ένα από τα πιο ανταποδοτικά πράγματα στον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε μια βαθμιαία βαθύτερη, αλλά ακόμα αδιαφανή αίσθηση του ποιοι είμαστε… οι παλαιότερες λέξεις για αυτήν την επίγνωση του λυκόφωτος είναι ψυχή και ψυχή. Η ψυχή και η ψυχή είναι ιδέες που δείχνουν σε αυτόν τον ενδιάμεσο κόσμο όπου όλα τα πράγματα, ανεξάρτητα από το πόσο οδυνηρά, παράξενα ή περίπλοκα, αισθάνονται σαν το σπίτι τους… έχουν μια αίσθηση εσωτερικού χώρου, τοποθέτησης, βάθους, ιστορίας και πολλαπλότητας ταυτόχρονα.
Λοιπόν, λέγοντας όλα αυτά, τι σημαίνει φυσικά ένα κενό Σελήνη για εμάς, συγκεκριμένα; Τι είναι αυτό και πώς πρέπει να το καταλάβουμε;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι ένα κενό φυσικά σημαίνει ότι η Σελήνη δεν πρόκειται να κάνει άλλες γωνίες με άλλους πλανήτες πριν εισέλθει στο επόμενο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Έτσι, η γενική συναίνεση είναι ότι οι πλανητικές ενέργειες (τουλάχιστον αυτές οι καθημερινές αλληλεπιδράσεις της Σελήνης) βρίσκονται σε φάση ηρεμίας ή αδρανοποίησης. Υπάρχει ένα διάλειμμα στο δράμα. Έτσι, η απλή συμβουλή κυμαίνεται από "χαλάρωση" έως "επεξεργασία και αναθεώρηση" έως "μην ξεκινάτε τίποτα νέο" έως "τίποτα πολύ δεν θα συμβεί" έως "πήγαινε προς τα μέσα". Ωστόσο, από την εμπειρία μου, υπάρχουν μερικά άλλα σημαντικά πράγματα που πρέπει να πω σχετικά με το κενό φυσικά τη Σελήνη. Ένα από αυτά είναι ότι είναι σχεδόν πάντα μια καλή στιγμή να σταματήσετε να προσπαθείτε να ερμηνεύσετε ή να ελέγξετε τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σας. Ο Τζέιμς Χίλμαν συνήθιζε να κάνει μια άσκηση με τους μαθητές του όπου έφερνε την εικόνα ενός φιδιού από ένα όνειρο και ζητούσε από τους μαθητές του να απαριθμήσουν τις δυνατότητες για το τι σημαίνει συνήθως ένα ονειροφίδι. Οι μαθητές θα έβρισκαν όλες τις τυπικές απαντήσεις:αναγέννηση, θηλυκότητα, ενέργεια κουνταλίνι, μεταμόρφωση, φαλλός, κλπ, κ.λπ. Στη συνέχεια, αφού τα άκουγε όλα, έλεγε ότι όποτε ερμηνεύουμε ένα φίδι ονείρου είμαστε επίσης πιθανώς να το σκοτώσει. Εξαφανίζουμε το ίδιο το φίδι. Δεν επιτρέπουμε στο φίδι να σχετίζεται μαζί μας. Δεν επιτρέπουμε στο φίδι τη δική του ζωή. Μόλις το ερμηνεύσουμε, το ίδιο το φίδι έχει φύγει.
Η άποψη του Χίλμαν (και ήταν το αγαπημένο του) ήταν ότι η μετάφραση του ονείρου στο «νόημα» του ήταν κάτι που έγινε για λογαριασμό του ηλιακού πλευρά της συνείδησης…ο κόσμος της ηλιόλουστης ημέρας και όλες οι ηρωικές ανησυχίες του. Αντί να δίνουμε στην ονειρική ζωή μια δική της πραγματικότητα, με άλλα λόγια, τείνουμε να τη διαβάζουμε, να την αποκωδικοποιούμε και να την αναλύουμε, με όρους λογικής, συνειδητής και ελεγκτικής αίσθησης του «εγώ», του οποίου η ζωή και Ο σκοπός θεωρείται ανώτερος ή πιο αληθινός και των οποίων τα όνειρα (σημειώστε το προσωπικό κτητικό) θεωρούνται έτσι ως ένα είδος διπροϊόντος προς εξόρυξη ή εκμετάλλευση. Αυτό θα ήταν να διαβάσουμε τον σεληνιακό κόσμο, με άλλα λόγια, από την άποψη του ηλιακού. Ο Χίλμαν πίστευε ότι αυτό ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα… μια αντικειμενοποίηση ή υποβάθμιση του θηλυκού και μια προσβολή της ψυχής ή της ψυχής. Πιστεύω ότι τα κενά φυσικά φεγγάρια, όπως και ο ανάδρομος Ερμής, τείνουν να υποβαθμίζονται με παρόμοιο τρόπο από τις τυπικές μας εξηγήσεις ή «ερμηνείες» τους.
Όταν λέμε ότι ένα κενό φυσικά η Σελήνη αφορά μόνο το «δράση που είναι επιβραδύνθηκε» ή «η προσοχή στρέφεται προς τα μέσα», τότε συνεχίζουμε να διαβάζουμε τη Σελήνη από την άποψη του ήλιου… «δράση και προσοχή». Τι σημαίνει να διαβάζεις τη Σελήνη από την άποψη της ίδιας της Σελήνης; Ίσως αυτή είναι η βαθύτερη ερώτηση που μας ζητά να σκεφτούμε πάντα το κενό φυσικά η Σελήνη.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό…κάποτε κατά τη διάρκεια μιας τελετής ayahuasca, όταν φυσικά ήταν κενό φεγγάρι, δυσκολευόμουν δυνατά μέσα σε μια οραματική ακολουθία που περιελάμβανε νερό και την αίσθηση του πνιγμού. Ήμουν ξαπλωμένος και προσπαθούσα να εστιάσω στην αναπνοή μου, επαναλάμβανα μάντρα, προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε… προσπαθούσα πραγματικά να είμαι καλός μαθητής σε όλες τις φάσεις μιας τρομακτικής εμπειρίας. Ακόμα τίποτα δεν άλλαζε. Τότε, άκουσα μια μικρή φωνή, «Το χέρι σου. Απλά πρέπει να κουνήσεις το χέρι σου». Ξαφνικά κατάλαβα ότι το χέρι μου βρισκόταν σε μια κρύα λίμνη νερού. Είχα χτυπήσει ένα φλιτζάνι νερό και το χέρι μου ακουμπούσε σε αυτό. Έτσι έβγαλα το χέρι μου από το νερό και το στέγνωσα και όλη η οραματική ακολουθία έφυγε. Τότε άκουσα την ίδια φωνή, λέγοντας κάτι σαν, «Μερικές φορές είναι μόνο για το νερό».
Η κατανόηση μου για το κενό φυσικά η Σελήνη είναι παρόμοια. Όταν δεν πρόκειται για εμάς, ούτε για την κεντρική μας θέση, όταν «δεν συμβαίνει τίποτα πολύ», μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα του ονείρου λίγο περισσότερο. Το νερό γίνεται λίγο πιο υδαρές αν προσέξουμε…η παρουσία του λίγο πιο αληθινή για εμάς, τα αποτελέσματά του λίγο πιο αποτελεσματικά, αυτόνομα και ζωντανά. Το θέμα δεν είναι «να μην ενεργείς», αλλά μάλλον ότι υπάρχει κάτι σχετικά με τις δυνατές/ηλιακές ενέργειες που δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικές, που θα χάσουν κάτι, που δεν είναι αρκετά ήσυχα για να ακούσουν τις άλλες παρουσίες να παρουσιάζονται. Υπάρχει μια λεπτή μαγεία στο κενό φυσικά Σελήνη… αυτά τα σύντομα παράθυρα του χρόνου όπου τα πιο μικρά πράγματα σπρώχνουν τα δάχτυλά μας από τα αυτιά μας.
Προσευχή:web weaver, dream spider, βοηθήστε μας να ακούσουμε οι μικρές φωνές…
Εικόνα από την ευγενική προσφορά της SG, στο creative commons image licensing