Σήμερα ένας ειδικός διαλογισμός για τον Κρόνο/Ποσειδώνα, συμπεριλαμβανομένου του θέματος των δαιμόνων, της φύσης των σημείων και των οιωνών και του πρόσφατου tweet του Ντόναλντ Τραμπ με το αστέρι του Δαβίδ.
Ας ξεκινήσουμε με μια σύντομη επαναδιατύπωση της δυναμικής Κρόνου/Ποσειδώνα. Ο Κρόνος αντιπροσωπεύει όρια, θάνατο, γηρατειά, περιορισμούς, συγκεκριμένα γεγονότα και συγκεκριμένη σκέψη, πειθαρχία, ρεαλισμό, χρόνο, πράγματα από το παρελθόν κ.λπ. Ο Ποσειδώνας, από την άλλη πλευρά, αντιπροσωπεύει τη φαντασία, τα όνειρα, τις εικόνες, την ψευδαίσθηση, την ομίχλη, τα ιδανικά και ο ιδεαλισμός, ο ωκεανός, η φαντασία και το υπέροχο.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, την ίδια μέρα που πέθανε ο αγαπημένος Εβραίος ακτιβιστής της ειρήνης Έλι Βίζελ, ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβασε στο Twitter μια αντισημιτική εικόνα του Άστρου του Δαβίδ. Το tweet διαγράφηκε μέσα σε λίγες ώρες και η εκστρατεία του Τραμπ έκτοτε επέμεινε ότι η εικόνα δεν ήταν σκόπιμα αντισημιτική. Οι τελευταίες ημέρες κάλυψης των μέσων ενημέρωσης επικεντρώθηκε επομένως σε μεγάλο βαθμό στο ζήτημα του εάν η εικόνα ήταν «συνειδητά προορισμένη» να είναι αντισημιτική ή αν ήταν στην πραγματικότητα απλώς ένα λάθος, όπως ισχυρίζεται ο Τραμπ.
Σε αστρολογικούς όρους, αυτή η ακολουθία γεγονότων δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενδεικτική της δυναμικής του Κρόνου/Ποσειδώνα. Ας δούμε μερικούς βασικούς τρόπους με τους οποίους αυτά τα γεγονότα αντικατοπτρίζουν τα πλανητικά αρχέτυπα.
Πρώτον, η δυναμική του Κρόνου/Ποσειδώνα προβάλλει την ιδέα του τι είναι πραγματικό και τι είναι φανταστικό ή τι είναι φαντασία. Για πολλούς ανθρώπους, δυστυχώς, υπάρχει ένα είδος ομίχλης άρνησης που πλανάται γύρω από την πραγματικότητα του ολοκαυτώματος. Κατά έναν περίεργο τρόπο, η εκδήλωση Τραμπ του περασμένου Σαββατοκύριακου, και η όλη φύση της εκτυλίξής της, «Είναι πραγματικός αντισημιτισμός ή δεν είναι;», κατά τη διάρκεια του θανάτου ενός διάσημου ακτιβιστή της ειρήνης και Εβραίων επιζών του Ολοκαυτώματος, εξυπηρετεί ως θάλαμος ηχούς για την τάση να αυταπατούμε τους εαυτούς μας να πιστεύουμε ότι το μίσος, το κακό και ο φανατισμός δεν είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ πτυχές του συλλογικού ασυνείδητου.
Δεύτερον, και αυτό το σημείο είναι δύσκολο να κατανοήσει το μυαλό μας, η αναζήτηση συνειδητής πρόθεσης από την πλευρά του Ντόναλντ Τραμπ ή της εκστρατείας του με πολλούς τρόπους χάνει το σημάδι και παίζει καλά. ανθρώπων που δεν θέλουν τίποτε άλλο από το να συνεχίσουν να αρνούνται την ύπαρξη των συλλογικών μας σκιών (συνειδητά ή/και ασυνείδητα). Είναι πιθανό ότι η εικόνα του Star of David ήταν σκόπιμη, φυσικά και είναι! Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι η άγνοια δημιουργεί επίσης τα δικά της έξυπνα σημάδια και σύμβολα. Τα φροϋδικά ολισθήματα δεν είναι απλά μικρά χαριτωμένα συνειδητά λάθη που κάνουμε, με άλλα λόγια, είναι ενδείξεις αληθειών που μπορεί να υπερβούν, να αποφύγουν και να παραβιάσουν τις συνειδητές προθέσεις για να ΜΙΛΟΥΝ τις δικές τους αλήθειες και να αποκαλύψουν διαφορετικές διαστάσεις της συνείδησης ταυτόχρονα. Εφόσον θεωρούμε κάποιον υπεύθυνο ΜΟΝΟ στο επίπεδο της συνειδητής πρόθεσης και της προσωπικής ευθύνης, μας λείπει το πιο περίπλοκο και λιγότερο κυριολεκτικό επίπεδο στο οποίο λαμβάνει χώρα ένα γεγονός. Ως αποτέλεσμα, γίνεται επίσης πολύ πιο εύκολο για κάποιον όπως ο Ντόναλντ Τραμπ να αποφύγει ή να αποφύγει τις κατηγορίες που του επιβάλλουμε. Μπορεί απλά να πει, «δεν ήταν συνειδητά ή σκόπιμα».
Το θέμα εδώ είναι ότι ακόμα κι αν οι περισσότεροι από εμάς συμφωνούμε ότι μάλλον ΗΤΑΝ σκόπιμα, δεν υπάρχει λιγότερη σημασία για την εμφάνιση αυτού του ζωδίου ως ασυνείδητου ή ακούσιου συμβάντος μέσα στο γενικό πλαίσιο της εμφάνισής του. Μπορούμε να καταλάβουμε αυτό το επίπεδο αλήθειας, ωστόσο, μόνο εάν μελετήσουμε το συνολικό πλαίσιο των γεγονότων και αντιμετωπίσουμε ολόκληρη τη σειρά ως ένα σημαντικό σημάδι ή φωνή που αναδύεται από το συλλογικό ασυνείδητο. Και πάλι… ένας βραβευμένος με Νόμπελ Εβραίος υπέρμαχος της ειρήνης και επιζών του ολοκαυτώματος πεθαίνει και ταυτόχρονα ένας αντισημιτικός αστέρας της εικόνας του Δαβίδ γίνεται το επίκεντρο μιας διαμάχης στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το εάν αυτή η πράξη αντισημιτισμού ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ή Ασυνείδητη (που αντικατοπτρίζεται από τις λέξεις σκόπιμα ή ακούσια). . Η αληθινά βαθιά απάντηση είναι ότι μπορεί να είναι και τα δύο, ή το ένα ή το άλλο, και πάλι η συνολική ακολουθία των γεγονότων μιλάει όχι λιγότερο δυνατά ως σημάδι ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο εκδηλώνεται. Και εφόσον η ΜΟΝΗ γραμμή έρευνας που ακολουθούμε έχει να κάνει με τη συνειδητή/προσωπική πρόθεση, χάνουμε τη βαθιά συνάφεια του τι είναι επίσης ασυνείδητο και τι είναι συλλογικό.
Αυτό οδηγεί σε ένα σημαντικό σημείο σχετικά με τη μαύρη μαγεία, τους δαίμονες ή τα κατώτερα δονητικά όντα ή τα πνεύματα γενικά. Στις εμπειρίες της δεκαετίας μου με τον σαμανισμό του ayahuasca και τις αλλοιωμένες καταστάσεις συνείδησης, είχα πολλές ευκαιρίες να κατανοήσω μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούν τα πιο σκοτεινά ή κακόβουλα πνεύματα στο σώμα και στο μυαλό. Ένα πράγμα που έμαθα ήταν ότι οι σκοτεινές ενέργειες προκαλούν τον όλεθρο στη ζωή μας χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της κατηγορίας και ως ένα είδος παγίδας για το συνειδητό μυαλό και ταυτόχρονα ως ένα σύστημα υποστήριξης ζωής για τις δικές τους ατζέντες.
Ας πούμε ότι παλεύετε με τον θυμό. Το φταίξιμο θα είχες να πεις στον εαυτό σου:«Έχεις δικό σου πρόβλημα, αυτό είναι στο χέρι σου και σε κανέναν άλλον να το μεταμορφώσεις». Εναλλακτικά, το blame μπορεί να πει, «αυτό είναι προγονικό, αυτοί είναι οι γονείς σου και πρέπει να μεταμορφώσεις ηρωικά αυτό το πρόβλημα για όλους τους άλλους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα εδώ και πολύ καιρό». Ωστόσο, η ayahuasca με δίδαξε ότι η οποιασδήποτε κατηγορίας ευθυνών δεν είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις ένα ίδιο το πρόβλημα. Για παράδειγμα, η ayahuasca με έβαλε να ακούσω και να μελετήσω το συνολικό πλαίσιο του θυμού «μου» όπως εμφανιζόταν σε μια τελετή. Σύντομα, ο θυμός «μου» δεν ήταν πλέον αποκλειστικά δικός μου, αλλά κάτι ανθρώπινο, κάτι κοσμικό, κάτι οικολογικό και βιολογικό, κάτι αρχετυπικό, κάτι ιστορικό κ.λπ. και ως εκ τούτου δεν ήταν πλέον το «δικό μου» πρόβλημα, και στην πραγματικότητα δεν ήταν καν ένα πρόβλημα που με χρειαζόταν να κάνω οτιδήποτε ηρωικό. Στην κυριολεξία, έτσι συνέβησαν πολλές θεραπείες για μένα σε πολλές τελετές. Έτσι θα πήγαινα από θυμωμένος άνθρωπος στο να μην είμαι τόσο θυμωμένος. Όσο πιο ποικιλόμορφο γινόταν κάθε οδυνηρό φαινόμενο ως ψυχική πραγματικότητα, τόσο περισσότερο το πραγματικό σκοτεινό πνεύμα που είχα αρχικά αντιληφθεί ως κάτι που με ταλαιπωρούσε διαλύθηκε στη δική του πολυπλοκότητα μέσα στην ψυχή και τον κόσμο. Δεν ήταν πλέον απλώς μια σκοτεινή/ταλαιπωρητική οντότητα, αλλά και ένα χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης τοπογραφίας του ασυνείδητου. Ως αποτέλεσμα, κυριολεκτικά δεν με ενοχλούσε πια.
Λοιπόν, όσον αφορά το πρόσφατο tweet του Τραμπ, αν δεν μελετήσουμε το συνολικό πλαίσιο του φαινομένου στο οποίο εμφανίστηκε η εικόνα του Αστέρι του Δαβίδ, αν δεν μάθουμε να δείτε την εικόνα τόσο συνειδητή όσο και ασυνείδητη, αν δεν κοιτάξουμε προσεκτικά τον ταυτόχρονο θάνατο του Wiesel, εάν δεν μελετήσουμε προσεκτικά ολόκληρη τη ροή των γεγονότων ως πολύπλοκα σύμβολα που ανήκουν στο συλλογικό ασυνείδητο, τότε δεν έχουμε πιθανότητα εξορκισμού του δαίμονα. Και πάλι, αυτό που συμβαίνει ως αποτέλεσμα είναι ότι η άρνησή μας να εργαστούμε σε οποιοδήποτε επίπεδο εκτός από το επίπεδο συνειδητής πρόθεσης σημαίνει ότι ο Τραμπ μπορεί εύκολα να εκτρέψει την ευθύνη και να πει ότι ήταν ακούσιο, ότι «δαιμονοποιείται» και έτσι η πόλωση συνεχίζεται ειρωνικά γεννά έναν δαίμονα. Αλλά για να είμαστε ξεκάθαροι… ο δαίμονας συνεχίζει να είναι ισχυρός ειδικά επειδή είναι πιο περίπλοκος από ό,τι θέλουμε να δούμε. Στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς αυτή η άγνοια που κεφαλαιοποιεί η εκστρατεία Τραμπ, συνειδητά ή ασυνείδητα (ή πάλι, και τα δύο!).
Όλα αυτά είναι δυναμική του Κρόνου/Ποσειδώνα…
Προσευχή:Διδάξτε μας να βλέπουμε τα ήσυχα αστέρια και τα βουνά, τα σιωπηλά ποτάμια και τις σκιερές κοιλάδες, να τρέχουν γύρω και μέσα από κάθε "συνειδητή" επιλογή ή γεγονός.