Σήμερα η Πανσέληνος πέφτει στον άξονα Ιχθύων/Παρθένου, εμπλέκοντας επίσης τον Δία στην Παρθένο και τον Ποσειδώνα στους Ιχθείς. Ένα γενικά πολύ θετικό, πιστό, εμπνευσμένο, ρομαντικό, οραματικό, ευφάνταστο και θρησκευτικό συναίσθημα πανσέληνου σε αυτή την κατά τα άλλα πολύ «προσγειωμένη» εποχή του χρόνου.
Η αντίθεση Δία/Ποσειδώνα συχνά ενισχύει τα πάντα από χρώματα και ήχους, στα συναισθήματα και τις πέντε αισθήσεις. Με τον Δία στην Παρθένο έχουμε κάτι σαν την εικόνα ενός πολύ προσεκτικού και σχολαστικού εργοδηγού, ιερέα ή ιέρειας ή επόπτη, και με τον Ποσειδώνα και τη Σελήνη στους Ιχθείς έχουμε κάτι σαν τον ποιητή, τον βασανισμένο καλλιτέχνη, τον περιπλανώμενο μυστικιστή ή τον τρελό τρελό. Βάλτε τα δύο μαζί, ίσως κάπως σε αντίθεση μεταξύ τους, και έχετε κάποιο από τα ακόλουθα θέματα:
* Οργανωτικό χάος
* Ρομαντική απασχόληση
* Καλλιτεχνική ή αισθητική οργάνωση ή διαχείριση
* Εμπνευσμένη ή μανιακή προσοχή στις λεπτομέρειες
* Μικρές αισθήσεις γίνονται η πύλη προς τα ουράνια βασίλεια
* Οι λόγοι αμφιβολίας δίνουν τη θέση τους σε συντριπτικούς λόγους να πιστεύουμε και να πηγαίνουμε πίσω και πίσω
* Καλλιτεχνικά ονειροπολήσεις ή καταστάσεις φούγκας
* Μεταδόσεις
* Δολοφόνοι ονείρων εναντίον εμπνευσμένων πιστών
* Τρέλα, εμμονή, ανησυχία, φασαρία, εκνευρισμός, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις
Η ιδέα της θρησκευτικής ή Η πνευματική καινοτομία ή η δημιουργικότητα είναι κάτι που θεωρούμε δεδομένο. Τείνουμε να κολλάμε στο παρελθόν, όπως οι διάφορες θρησκευτικές τεχνολογίες του παρελθόντος χωρίς τις δικές τους ιστορίες γένεσης. Ξεχνάμε ότι ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός και ο Ταοϊσμός και τόσες άλλες θρησκείες εμπνεύστηκαν από εποχές της ιστορίας, προφητικούς δασκάλους και δημιουργικά κύματα έμπνευσης. Γιατί η θρησκευτική διορατικότητα πρέπει να είναι τερματική; Γιατί να γράφεται και να διαβάζεται η πνευματική αλήθεια σε πέτρινες πλάκες; Ακόμα κι αν οι πέτρινες πλάκες φαίνονται αρκετά σέξι… δεν είναι επίσης αλήθεια ότι η θρησκευτική αποκάλυψη συμβαίνει παντού γύρω μας, όλη την ώρα, ξεπλένοντας σταδιακά τα σκαλίσματα του παλιού… λειαίνει τους βράχους των αιώνων;
Αυτό το Σαββατοκύριακο ίσως παίρνουμε μια γεύση όχι μόνο για την αποκατάσταση της πίστης, της τάξης ή της ελπίδας σε κάποιο τομέα της ζωής μας, αλλά ίσως βλέπουμε επίσης κάτι σαν ένα ολοκαίνουργιο όραμα για το πώς φαίνεται και τι αισθάνεται το θεϊκό . Ίσως το ίδιο το θείο αλλάζει όσο μας αρέσει να πιστεύουμε ότι παραμένει πάντα το ίδιο.
Τι είναι η προσευχή; Τι κι αν δεν είναι τίποτα άλλο από τον τρόπο οργάνωσης των πραγμάτων, σαν να προεκτείνονται αόρατα χέρια και πόδια, ώσπου σε κάποια στιγμή αντιληφθούμε ότι ο κινούμενος κινείται και θυμόμαστε τις λέξεις «είναι καλό». Τι κι αν η προσευχή δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή τη διαδικασία, που γίνεται συνειδητή σαν να ακολουθούμε το τρένο ενός τραγουδιού που είναι μόνο μια νότα μπροστά μας.
Ακόμα κι όταν κινούμενοι με τη μουσική βρισκόμαστε στον θάνατο , ασθένεια ή ταλαιπωρία…όταν βλέπουμε το κίνημα να οδηγεί ξεκάθαρα και σκεφτόμαστε ειλικρινά…ενθυμούμενοι ότι όλα πεθαίνουν με τον δικό τους τρόπο…γίνεται φυσικό να πούμε, «είναι καλό».
Η παλιά έννοια της λέξης καλό σήμαινε κάτι σαν, «ολόκληρο και κατάλληλο».
Η ιδέα του «καλύτερου» δεν χρειάζεται να είναι μέρος της λέξης «καλό», όπως ακριβώς Η λέξη «ενάρετος» σήμαινε κάποτε κάτι τόσο απλό όσο η ποιότητα της δύναμης ή του σθένους που είναι εγγενής σε ένα πράγμα.
Προσευχή:υπενθυμίστε μας τη δύναμη των λέξεων και των ονομάτων που μας δόθηκαν, διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή και σταθερά καρδιά και σταθερό μυαλό, λέγοντας ξανά και ξανά:«Είναι καλό».