Οι πυρπολήσεις μαγισσών πυροδοτήθηκαν από έναν συνδυασμό θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων. Κατά τον 15ο και 16ο αιώνα, η Καθολική Εκκλησία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθηση της πίστης στη μαγεία και τη δαιμονολογία, η οποία ενέτεινε περαιτέρω τον φόβο και τη δίωξη των υποτιθέμενων μαγισσών. Άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν ήταν οι κοινωνικές εντάσεις και οι συγκρούσεις της εποχής, όπως οι οικονομικές δυσκολίες, η πολιτική αστάθεια και οι θρησκευτικές συγκρούσεις.
Η δίωξη των μαγισσών τροφοδοτήθηκε από την πίστη στην ύπαρξη μιας κακόβουλης δύναμης ή προσωποποίησης του κακού, που συχνά συνδέεται με τη χριστιανική έννοια του Διαβόλου. Οι κατηγορίες για μαγεία βασίζονταν σε διάφορες πεποιθήσεις και πρακτικές, όπως συναναστροφή με τον Διάβολο, ξόρκια, συμμετοχή σε παράνομες συγκεντρώσεις και εμπλοκή σε επιβλαβείς ή κακόβουλες δραστηριότητες.
Οι διαδικασίες για τον εντοπισμό και την τιμωρία των μαγισσών περιλάμβαναν δίκες που βασίζονταν συχνά σε φήμες, μεροληπτικές μαρτυρίες και περιστασιακά στοιχεία. Τα βασανιστήρια χρησιμοποιούνταν συχνά για την απόσπαση ομολογιών από κατηγορούμενους. Οι τιμωρίες ήταν αυστηρές και περιελάμβαναν δημόσιο κάψιμο στην πυρά, απαγχονισμό και πνιγμό.
Οι πυρκαγιές μαγισσών έφτασαν στο αποκορύφωμά τους στα τέλη του 16ου και στις αρχές του 17ου αιώνα και σταδιακά μειώθηκαν τις επόμενες δεκαετίες. Το τέλος αυτού του σκοτεινού κεφαλαίου στην ανθρώπινη ιστορία ήρθε λόγω διαφόρων παραγόντων, όπως ο αυξανόμενος σκεπτικισμός, οι αλλαγές στα πολιτικά και θρησκευτικά τοπία και η πρόοδος της επιστημονικής γνώσης.
Τα καψίματα μαγισσών παραμένουν μια ζοφερή υπενθύμιση των κινδύνων της δεισιδαιμονίας, της μαζικής υστερίας και της κατάχρησης εξουσίας. Αποδεικνύουν τη σημασία της κριτικής σκέψης, της δικαιοσύνης και της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.