Στην αρχαία Αίγυπτο, η έννοια της ψυχής και της μετά θάνατον ζωής ήταν καλά εδραιωμένη και πίστευαν ότι η ψυχή θα συνέχιζε να υπάρχει στο βασίλειο των νεκρών μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος. Οι Αιγύπτιοι εξασκούσαν περίτεχνα τελετουργικά ταφής και κατασκεύαζαν τάφους και πυραμίδες για να παρέχουν στην ψυχή ένα κατάλληλο μέρος ανάπαυσης και να εξασφαλίσουν το ασφαλές ταξίδι της στη μετά θάνατον ζωή.
Στην ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, υπήρχαν ιστορίες για τον κάτω κόσμο και το Ηλύσιο, όπου οι ψυχές των αναχωρητών ταξίδευαν μετά το θάνατο. Οι Έλληνες είχαν αρκετές θεότητες που συνδέονταν με τη μετά θάνατον ζωή, συμπεριλαμβανομένου του Άδη, που κυβέρνησε τον κάτω κόσμο, και των Μοίρων (Μοιραί), που καθόριζαν το πεπρωμένο και τη διάρκεια ζωής των ατόμων.
Σε ασιατικούς πολιτισμούς, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία, υπάρχουν αρχαίες πεποιθήσεις και παραδόσεις γύρω από φαντάσματα και πνεύματα. Στην Κίνα, η έννοια της λατρείας των προγόνων εφαρμόζεται εδώ και αιώνες, με τις οικογένειες να τιμούν τους νεκρούς συγγενείς τους και να προσεύχονται για την ευημερία τους στη μετά θάνατον ζωή. Στην Ιαπωνία, το φεστιβάλ Obon είναι μια εποχή που πιστεύεται ότι τα πνεύματα των νεκρών επιστρέφουν στη Γη για να επισκεφτούν τις οικογένειές τους.
Η έννοια των φαντασμάτων και της μετά θάνατον ζωής ήταν επίσης παρούσα σε πολιτισμούς των ιθαγενών και των φυλών σε όλο τον κόσμο. Πολλές φυλές ιθαγενών της Αμερικής, για παράδειγμα, έχουν ιστορίες και πεποιθήσεις για τις ψυχές των νεκρών που ταξιδεύουν στον κόσμο των πνευμάτων ή σε άλλο βασίλειο μετά το θάνατο.
Ως εκ τούτου, ενώ είναι δύσκολο να προσδιοριστεί μια ακριβής ημερομηνία για τη γέννηση της έννοιας των φαντασμάτων, είναι προφανές ότι η πίστη στα πνεύματα και στη μετά θάνατον ζωή ήταν μέρος των ανθρώπινων κοινωνιών και πολιτισμών για χιλιετίες.