1. Θρησκευτικές πεποιθήσεις:Η Εκκλησία προώθησε την ιδέα ότι η μαγεία ήταν μια μορφή αίρεσης και λατρείας του διαβόλου. Η πίστη στις μάγισσες βασίστηκε στις διδασκαλίες της Εκκλησίας για το υπερφυσικό και την ύπαρξη κακών δυνάμεων. Οι μάγισσες θεωρούνταν άτομα που είχαν συνάψει συμφωνίες με τον διάβολο και ήταν ικανά να κάνουν πράξεις μαγείας που αμφισβητούσαν τη δύναμη και την εξουσία της Εκκλησίας.
2. Malleus Maleficarum:Δημοσιεύτηκε το 1487 από δύο Δομινικανούς μοναχούς, το Malleus Maleficarum («Το σφυρί των μαγισσών») έγινε το βιβλίο με τη μεγαλύτερη επιρροή για τη μαγεία κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης. Παρείχε λεπτομερείς οδηγίες για τον τρόπο αναγνώρισης, ανάκρισης και τιμωρίας των μαγισσών. Το Malleus Maleficarum παρουσίαζε τις μάγισσες ως απειλή για την κοινωνία και ενθάρρυνε μια ευρέως διαδεδομένη νοοτροπία κυνηγιού μαγισσών.
3. Κοινωνικοί Παράγοντες:Κατά την Αναγέννηση, υπήρχε ένας γενικός φόβος για παρέκκλιση και μη συμμόρφωση. Οι μάγισσες συνδέονταν συχνά με περιθωριοποιημένες ομάδες της κοινωνίας, όπως οι γυναίκες, οι θεραπευτές και εκείνοι που ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Αυτές οι ομάδες θεωρούνταν πιθανές πηγές αταξίας και συχνά φοβόντουσαν και διώκονταν.
4. Πολιτική εξουσία:Η Εκκλησία χρησιμοποιούσε τις κατηγορίες για μαγεία ως μέσο κοινωνικού ελέγχου και πολιτικής εξουσίας. Καταπιέζοντας τις αντίθετες φωνές και τις εναλλακτικές πεποιθήσεις, η Εκκλησία διατήρησε την εξουσία και την επιρροή της στην κοινωνία. Οι δοκιμές μαγείας παρείχαν έναν βολικό τρόπο για την εξάλειψη ατόμων που αμφισβήτησαν την καθιερωμένη τάξη ή είχαν πεποιθήσεις που διέφεραν από το δόγμα της Εκκλησίας.
5. Δεισιδαιμονίες:Η περίοδος της Αναγέννησης χαρακτηρίστηκε από ένα μείγμα χριστιανικών πεποιθήσεων και προχριστιανικής λαογραφίας και δεισιδαιμονίας. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ειλικρινά στην ύπαρξη μαγισσών και στη μαγεία τους, κάτι που συνέβαλε περαιτέρω στην αρνητική στάση της Εκκλησίας απέναντί τους.
6. Οικονομικές και κοινωνικές εντάσεις:Εποχές οικονομικής δυσπραγίας, κοινωνικής αναταραχής ή φυσικών καταστροφών συνδέονταν συχνά με κατηγορίες για μαγεία. Κατηγορώντας αυτά τα προβλήματα στις μάγισσες, οι άνθρωποι μπορούσαν να βρουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για τις κακοτυχίες τους, ανακατευθύνοντας τον θυμό και τους φόβους τους σε μια περιθωριοποιημένη ομάδα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν υποστήριξαν όλοι στην Εκκλησία τη δίωξη των μαγισσών. Υπήρχαν αντίθετες φωνές, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ανθρωπιστών και μελετητών, που υποστήριξαν κατά της χρήσης βίας και βασανιστηρίων εναντίον κατηγορουμένων μαγισσών. Ωστόσο, η κυρίαρχη στάση της Εκκλησίας κατά την Αναγέννηση συνέβαλε στον εκτεταμένο φόβο, διώξεις και εκτελέσεις χιλιάδων ατόμων που κατηγορούνταν για μαγεία.