Mercury Falls:
Ο υδράργυρος παρουσιάζει συμπεριφορά μη διαβροχής, που σημαίνει ότι έχει χαμηλή συγγένεια με το υλικό του τριχοειδούς σωλήνα (συνήθως γυαλί). Σε αυτή την περίπτωση, οι δυνάμεις συνοχής μέσα στα μόρια υδραργύρου είναι ισχυρότερες από τις δυνάμεις προσκόλλησης μεταξύ του υδραργύρου και της γυάλινης επιφάνειας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη έλξη μεταξύ των μορίων υδραργύρου, με αποτέλεσμα να σχηματίζουν έναν κυρτό μηνίσκο (κυρτή επιφάνεια) στην κορυφή της υγρής στήλης εντός του τριχοειδούς σωλήνα. Η βαρυτική δύναμη που επενεργεί στα πιο πυκνά σταγονίδια υδραργύρου τα τραβά προς τα κάτω, κάνοντας τον υδράργυρο να πέφτει στο σωλήνα.
Το νερό ανεβαίνει:
Το νερό, από την άλλη πλευρά, εμφανίζει συμπεριφορά διαβροχής, υποδεικνύοντας μια ισχυρή έλξη στη γυάλινη επιφάνεια. Οι συγκολλητικές δυνάμεις μεταξύ των μορίων του νερού και του γυαλιού είναι ισχυρότερες από τις δυνάμεις συνοχής μέσα στο νερό. Ως αποτέλεσμα, τα σταγονίδια νερού τείνουν να εξαπλώνονται κατά μήκος της γυάλινης επιφάνειας, σχηματίζοντας έναν κοίλο μηνίσκο. Αυτή η καμπυλότητα δημιουργεί μια ανοδική τριχοειδή δύναμη που αντιτίθεται στη βαρύτητα και τραβάει το νερό προς τα πάνω στο σωλήνα. Η επιφανειακή τάση των μορίων του νερού στη διεπαφή με τον αέρα παίζει επίσης ρόλο στη διατήρηση αυτής της ανοδικής κίνησης.
Συνοπτικά, η διαφορά στη συμπεριφορά διαβροχής μεταξύ υδραργύρου και νερού καθορίζει εάν ανεβαίνουν ή πέφτουν σε έναν τριχοειδή σωλήνα. Ο υδράργυρος πέφτει λόγω των συνεκτικών δυνάμεών του που κυριαρχούν στις συγκολλητικές δυνάμεις, ενώ το νερό ανεβαίνει λόγω των ισχυρών συγκολλητικών του δυνάμεων με τη γυάλινη επιφάνεια να υπερνικά την έλξη της βαρύτητας.