- Μειωμένη ροή αίματος: Τα δρεπανοειδή ερυθρά αιμοσφαίρια είναι λιγότερο εύκαμπτα από τα φυσιολογικά ερυθρά αιμοσφαίρια και δυσκολεύονται να περάσουν από τα στενά τριχοειδή αγγεία. Αυτό μπορεί να εμποδίσει τη ροή του αίματος, προκαλώντας υποξία των ιστών και ισχαιμία (έλλειψη παροχής οξυγόνου) σε διάφορα όργανα και ιστούς.
- Μικροαγγειακή απόφραξη: Τα δρεπανοειδή ερυθρά αιμοσφαίρια μπορούν να συσσωματωθούν και να συσσωρευτούν, σχηματίζοντας συστάδες που μπορούν να εμποδίσουν τα μικρά αιμοφόρα αγγεία, ιδιαίτερα στη μικροκυκλοφορία. Αυτή η μικροαγγειακή απόφραξη μειώνει περαιτέρω τη ροή του αίματος και την παροχή οξυγόνου στους ιστούς.
- Αιμόλυση: Το ανώμαλο σχήμα και η ευθραυστότητα των δρεπανοειδών ερυθρών αιμοσφαιρίων τα καθιστούν επιρρεπή στην καταστροφή (αιμόλυση) εντός της κυκλοφορίας του αίματος. Η καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων απελευθερώνει αιμοσφαιρίνη, η οποία μπορεί να βλάψει τους περιβάλλοντες ιστούς και όργανα, οδηγώντας σε επιπλοκές όπως ίκτερο και νεφρική δυσλειτουργία.
- Ενδοθηλιακή βλάβη: Η παρουσία δρεπανοειδών ερυθρών αιμοσφαιρίων και οι σχετικές φλεγμονώδεις αποκρίσεις μπορεί να προκαλέσουν βλάβη στα ενδοθηλιακά κύτταρα που επενδύουν τα αιμοφόρα αγγεία. Αυτή η βλάβη μπορεί να διαταράξει τη φυσιολογική λειτουργία του ενδοθηλίου, μειώνοντας την ικανότητά του να ρυθμίζει τη ροή του αίματος και να διατηρεί την αγγειακή ακεραιότητα.
- Ισχαιμικές κακώσεις: Ο συνδυασμός διαταραγμένης ροής αίματος, μικροαγγειακής απόφραξης και αιμόλυσης μπορεί να οδηγήσει σε ισχαιμικούς τραυματισμούς σε διάφορα όργανα και ιστούς. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί ως κρίσεις πόνου, βλάβη οργάνων και μακροχρόνιες επιπλοκές όπως εγκεφαλικό επεισόδιο, νεφρική ανεπάρκεια και χρόνιος πόνος.
- Αυξημένο ιξώδες: Τα δρεπανοειδή ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν υψηλότερο ιξώδες (πάχος) από τα κανονικά ερυθρά αιμοσφαίρια. Αυτό το αυξημένο ιξώδες μπορεί να επιβραδύνει τη ροή του αίματος, επιδεινώνοντας τα προβλήματα που σχετίζονται με τη μικροαγγειακή απόφραξη και την υποξία των ιστών.
- Φλεγμονή: Τα δρεπανοειδή ερυθρά αιμοσφαίρια και τα προϊόντα διάσπασής τους μπορούν να προκαλέσουν φλεγμονώδεις αποκρίσεις στο σώμα. Η χρόνια φλεγμονή μπορεί να συμβάλει σε βλάβη των ιστών και να επιδεινώσει τη συνολική κλινική πορεία της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας.