Στη Μανιχαϊκή κοσμολογία, ο γιος του φωτός συχνά απεικονίζεται ως μια φωτεινή φιγούρα που προήλθε από τον Πατέρα του Μεγαλείου και έφερε μπροστά το βασίλειο του φωτός και του πνεύματος. Ο γιος του φωτός συμμετείχε σε μια κοσμική σύγκρουση με τις δυνάμεις του σκότους και του κακού, που προσωποποιήθηκε από τον Πρίγκηπα του Σκότους ή την Κακή Αρχή, και προσπάθησε να απελευθερώσει τους θεϊκούς σπινθήρες του φωτός που ήταν παγιδευμένοι στον υλικό κόσμο.
Ο γιος του φωτός θεωρούνταν ως λυτρωτής και σωτήρας στον μανιχαϊσμό και οι οπαδοί της θρησκείας έψαχναν σε αυτόν για σωτηρία και απελευθέρωση από τον κύκλο της υλικής ύπαρξης. Ο γιος του φωτός πιστεύεται ότι αποκαλύφθηκε στη Μάνη, η οποία έγινε ο τελευταίος και οριστικός αγγελιοφόρος του στην ανθρωπότητα, διακηρύσσοντας τη δυιστική φύση του κόσμου και διδάσκοντας το μονοπάτι της πνευματικής φώτισης.
Η έννοια του γιου του φωτός είναι στενά συνδεδεμένη με τη Γνωστική ιδέα της θεϊκής σπίθας μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή και τη δυνατότητα πνευματικής μεταμόρφωσης μέσω της συνειδητοποίησης της αληθινής θεϊκής φύσης κάποιου. Αντιπροσώπευε την υπόσχεση της απελευθέρωσης και της επιστροφής στο βασίλειο του φωτός και της θεότητας, που ήταν ο απώτερος στόχος του μανιχαϊστικού πνευματικού ταξιδιού.
Συνοψίζοντας, ο γιος του φωτός στον Μανιχαϊσμό συμβολίζει τη φωτεινή και λυτρωτική όψη του θείου, την πηγή του πνευματικού φωτός και της σωτηρίας, που εμπλέκεται σε έναν κοσμικό αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του σκότους και επιδιώκει να απελευθερώσει τους θεϊκούς σπινθήρες μέσα στην ανθρωπότητα.