Στο διήγημα «The Monkeys Paw», η στάση του Χέρμπερτ προς το πόδι σταδιακά μετατοπίζεται από την περιέργεια και τη γοητεία στον τρόμο και τον τρόμο. Στην αρχή, τον ιντριγκάρει το πόδι, αντιμετωπίζοντάς το ως παιχνίδι και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις για τις σκοτεινές του δυνάμεις. Ενθαρρύνει τον πατέρα του να κάνει ευχές, ακόμη και ενάντια στην καλύτερη κρίση του. Ωστόσο, καθώς οι ευχές που εκπληρώνονται από το πόδι έχουν ατυχείς συνέπειες, ο Χέρμπερτ γίνεται όλο και πιο άβολος και ανήσυχος για τη φαινομενικά κακόβουλη φύση του ποδιού. Τελικά εκφράζει τον φόβο και τη δυσαρέσκεια του για το πόδι, κατηγορώντας το για τα τραγικά γεγονότα που πλήττουν την οικογένειά του. Η αλλαγή της στάσης του Χέρμπερτ αντανακλά την εξερεύνηση της ιστορίας σε θέματα όπως η μοίρα, η ευθύνη και οι ακούσιες συνέπειες των επιθυμιών κάποιου.