Δεν υπάρχει οριστική απάντηση για το πότε εφευρέθηκε το βαμπίρ, καθώς η έννοια των πλασμάτων που ρουφούν το αίμα υπήρχε σε διάφορους πολιτισμούς σε όλη την ιστορία. Ωστόσο, η σύγχρονη έννοια του βρικόλακα ως σαγηνευτικού, αριστοκρατικού πλάσματος της νύχτας μπορεί να ανιχνευθεί στη γοτθική λογοτεχνία του 18ου αιώνα, ιδιαίτερα στη νουβέλα του John Polidori του 1819 «The Vampyre» και, το πιο διάσημο, στο μυθιστόρημα του Bram Stoker του 1897 «Dracula». Η νουβέλα του Polidori εισήγαγε την εμβληματική φιγούρα του Λόρδου Ruthven, ενός γοητευτικού και αριστοκρατικού βρικόλακα που λεηλατεί νεαρές γυναίκες, ενώ ο "Dracula" του Stoker έκανε δημοφιλή τον χαρακτήρα του Κόμη Δράκουλα, ενός νεκρού ευγενούς της Τρανσυλβανίας που επίσης γιορτάζει ανθρώπινο αίμα. Αυτά τα λογοτεχνικά έργα βοήθησαν να διαμορφωθεί η διαρκής φιγούρα του βαμπίρ που εξακολουθεί να επικρατεί στη λαϊκή κουλτούρα σήμερα.