Μια άλλη θεωρία συνδέει τη δεισιδαιμονία με την πρακτική της κραυγής, ή τη χρήση καθρεφτών για μαντεία και μαντεία. Σε ορισμένους πολιτισμούς, πίστευαν ότι το σπάσιμο ενός καθρέφτη θα μπορούσε να διαταράξει τη διαδικασία της μαντείας και να φέρει κακοτυχία στο άτομο που τον χρησιμοποιεί.
Ωστόσο, η πιο συχνά αναφερόμενη προέλευση της επταετούς δεισιδαιμονίας κακής τύχης προέρχεται από την περίοδο της Ενετικής Αναγέννησης τον 16ο αιώνα. Εκείνη την εποχή, οι καθρέφτες ήταν ακριβοί και δύσκολο να κατασκευαστούν. Η διαδικασία παραγωγής περιελάμβανε την επίστρωση γυαλιού με ένα λεπτό στρώμα ασημιού, και αν σπάσει ένας καθρέφτης, θα χρειαζόταν χρόνια και μια σημαντική επένδυση για την αντικατάστασή του. Ως εκ τούτου, το σπάσιμο ενός καθρέφτη συνδέθηκε με οικονομική απώλεια και κακή τύχη.
Με την πάροδο του χρόνου, η δεισιδαιμονία εξελίχθηκε και εξαπλώθηκε σε άλλες χώρες και πολιτισμούς, παίρνοντας τελικά τη συγκεκριμένη έννοια της επταετούς κακοτυχίας.